Ο Κώστας Πολυχρονόπουλος και οι σύντροφοί του, η Αγγελική και ο Βασίλης, μαζί και οι εθελοντές που προσέτρεξαν, μαγείρεψαν το μεσημέρι της Κυριακής, 8 Μαρτίου 2015, στη Σπάρτη, για την Κοινωνική Κουζίνα “Ο Άλλος Άνθρωπος”, μεταφέροντας συνάμα το μήνυμα της Ελπίδας, της Αγάπης και της Αλληλεγγύης, μέσα στους πέτρινους καιρούς της φτώχειας, της αγωνίας και της ανθρωπιστικής κρίσης.

Σε καιρούς που τα προβλήματα θέλουν να κλείσουν τους ανθρώπους τον καθένα στο δικό του καβούκι, οι Άνθρωποι της Κοινωνικής Κουζίνας “Ο Άλλος Άνθρωπος” μάχονται καθημερινά και ανιδιοτελώς, με σημαία τους το σύνθημα “Όλοι μαζί μπορούμε” και “Κανείς μόνος του στην κρίση”, ανοίγοντας ρωγμές στο κάστρο του Φόβου, για να μπουν οι ακτίνες από εκείνο το Φως που μόνο από τις καρδιές των Ανθρώπων μπορεί να ανατείλει.

Οι ιστορίες της Κοινωνικής Κουζίνας “Ο Άλλος Άνθρωπος” είναι πολλές και είναι ανθρώπινες, αληθινές και συγκινητικές:

Ο Κώστας Πολυχρονόπουλος, θύμα κι αυτός της κρίσης, έμεινε άνεργος το 2011. Κλείστηκε στο σπίτι του επί εξήμισι μήνες και “αφυπνίστηκε” όταν είδε δυο παιδιά να μαλώνουν μπροστά σ’ έναν κάδο για κάτι φαγώσιμα σκουπίδια. Αποφάσισε να μαγειρέψει στο δρόμο γι’ αυτούς που πεινούν και συνάμα να μεταφέρει το μήνυμα της αλληλεγγύης μέσα σε μια κοινωνία εσωστρέφειας και ατομισμού.

“Πήγα να μαγειρέψω, πρώτη φορά, σε μια λαϊκή. Είχα στην τσέπη μου μόνο τέσσερα ευρώ. Αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια και συμπαράσταση. Πήγα στους πάγκους.

– Δώσε μου μια πατάτα.

– Τι τη θέλεις;

– Θα μαγειρέψω για τους πεινασμένους.

– Πάρε τριάντα.

Έτσι ξεκίνησα, έτσι συνεχίζω, χάρη στον κόσμο, που έχει κάνει την Κοινωνική Κουζίνα δική του υπόθεση!”.

Λέει, επίσης, ο Κώστας, για έναν παππού που πήγαινε στο σπίτι του με ένα καρβέλι ψωμί στο χέρι κι όταν πέρασε από την Κοινωνική Κουζίνα που μαγείρευε σε μια πλατεία, έβαλε τα κλάματα, αγκάλιασε τον Κώστα κι άφησε το μισό ψωμί στο τραπέζι.

Λέει και για έναν πακιστανό, που σταμάτησε μπροστά του μια μέρα στο μαγείρεμα και του είπε:

– Έχω φάει σε σένα πάνω από είκοσι φορές τότε που πεινούσα. Τώρα έχω βρει δουλειά. Ένα εικοσάρι έχω μόνο στην τσέπη μου. Πάρ’ το για την Κουζίνα.

Λέει, ακόμα, και για περιθωριακούς, που πολλές φορές πάνε και του δίνουν εκείνα που έχουν μαζέψει με τη ζητιανιά όλη μέρα και για “πρεζόνια” που ακουμπάνε στον κουμπαρά της Κοινωνικής Κουζίνας τα λεφτά που έχουν για τη δόση τους!

Λέει, τέλος, και για τον μεροκαματιάρη φίλο και σεμνό σύντροφό του, τον Βασίλη, ο οποίος έδωσε το υστέρημά του για να μπορέσει η Κοινωνική Κουζίνα να υλοποιήσει την περιοδεία “Μια Ιδέα , μια πόλη, ένα μαγείρεμα”.

“Δεν είναι «φιλανθρωπία» ούτε «ελεημοσύνη»”, λέει ο Κώστας.

“Μαγειρεύουμε ζωντανά , τρώμε όλοι μαζί και ζούμε όλοι μαζί!

Ένα γεύμα με συνανθρώπους μας στο δρόμο.

Έλα μαζί μας, να κάνουμε την καθημερινότητά μας πιο όμορφη”.

Οι πολλοί σπαρτιάτες που γευθήκαμε τα “μακαρόνια γιαχνί” του Κώστα και της συντροφιάς του είπαμε πως νοστιμότερα μακαρόνια δεν είχαμε ξαναφάει στη ζωή μας. Μερικοί, μάλιστα, ρωτούσαν για να τους πει τη συνταγή.

Όλοι όμως ήξεραν πως το μυστικό της νοστιμιάς κρυβόταν σε ένα και μοναδικό “υλικό”: Στην “ΑΓΑΠΗ”!

left.gr