Της Εμμανουέλα Αάμερ Μουλατσιώτη*

Οι βά­σεις προ ο­λί­γων η­με­ρών βγή­καν. Και τό­τε έ­γι­ναν σε κά­θε νε­α­νι­κή πα­ρέ­α και ι­στο­σε­λί­δα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης πρώ­το θέ­μα. Άλ­λοι έ­σπευ­σαν να χα­ρούν και να πα­νη­γυ­ρί­σουν και άλ­λοι με λύ­πη δι­α­πί­στω­σαν πως η τύ­χη δεν τους χα­μο­γέ­λα­σε. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση ο νε­α­νι­κός πα­ρορ­μητ­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας με­γεν­θύ­νει τα πάν­τα.

Τώ­ρα θα μου πεί­τε εύ­κο­λα λό­για α­πό κά­ποι­ον που για αυ­τόν οι πα­νελ­λα­δι­κές δεν εί­ναι πα­ρά α­να­μνή­σεις. Ί­σως. Ί­σως και ό­χι.

Η ζω­ή ι­δι­αί­τε­ρα στην ε­πο­χή μας -αλ­λά και α­νέ­κα­θεν-εί­χε πολ­λές δυ­σκο­λί­ες. Μπρο­στά στις ο­ποί­ες μια α­πο­τυ­χί­α στις ε­ξε­τά­σεις ω­χριά. Αλ­λά ας δού­με τα πράγ­μα­τα και ρε­α­λι­στι­κά. Ο­ποι­α­δή­πο­τε σχο­λή κα­νείς και αν τε­λει­ώ­σει σή­με­ρα, τί­πο­τα δεν πρό­κει­ται να εί­ναι εύ­κο­λο. Κα­θέ­νας μας-μι­κρός ή με­γά­λος-κα­λεί­ται κα­θη­με­ρι­νά να α­πο­δεί­ξει την α­ξί­α του σε έ­ναν κό­σμο που έ­μα­θε να τι­μο­λο­γεί τα πάν­τα και να κυ­νη­γά ό­ποι­ον δεν έ­χει τι­μή ή ό­ποι­ον έ­χει ‘­’­τι­μή­” και μπέ­σα.

Έ­τσι λοι­πόν εί­ναι και το πα­νε­πι­στή­μιο, που αυ­τή τη στιγ­μή φαν­τά­ζει στα μά­τια των παι­δι­ών, η γη της ε­παγ­γε­λί­ας. Δεν εί­ναι ό­μως. Το πα­νε­πι­στή­μιο δεν εί­ναι πα­ρά μια μι­κρο­γρα­φί­α της κοι­νω­νί­ας και έ­να μι­κρό λι­θα­ρά­κι στο χτί­σι­μο του χα­ρα­κτή­ρα μας.

Κα­νέ­νας δεν πή­ρε α­ξί­α α­πλά και μό­νο ε­πει­δή πή­ρε έ­να πτυ­χί­ο. Και κα­νέ­νας δεν έ­χα­σε την α­ξί­α του ε­πει­δή δεν έ­χει πτυ­χί­ο. Στη ζω­ή οι α­ξί­ες που πραγ­μα­τι­κά α­ξί­ζουν βρί­σκον­ται μα­κριά α­πό ε­παί­νους και δι­πλώ­μα­τα. Τα βρα­βεί­α ζω­ής τα παίρ­νουν οι μα­χη­τές που με τι­μι­ό­τη­τα α­γω­νί­ζον­ται και πα­λεύ­ουν σε έ­ναν κό­σμο, που σε κά­θε του στρο­φή τους κα­λεί να χά­σουν τον ε­αυ­τό τους.

Ό­λα αυ­τά λοι­πόν εί­ναι α­πτή α­πό­δει­ξη, πως έ­να πτυ­χί­ο α­πό μό­νο του δεν ση­μαί­νει τί­πο­τα. Αυ­τό που με­τρά εί­ναι σε αυ­τή την βι­ο­τή με τα σκαμ­πα­νε­βά­σμα­τα και τα κρυ­φά και φα­νε­ρά τρα­γού­δια των σύγ­χρο­νων Σει­ρή­νων, να πα­ρα­μεί­νεις άν­θρω­πος.

Και αν, ό­πως λέ­νε, η τύ­χη ευ­νο­εί τους τολ­μη­ρούς, τό­τε σί­γου­ρα υ­πο­τάσ­σε­ται στους α­γω­νι­στές. Ο­πό­τε εί­τε ε­πι­τύ­χα­τε ή ό­χι, ση­μα­σί­α έ­χει πο­τέ να μην το βά­λε­τε κά­τω, πο­τέ να μην α­φή­σε­τε αυ­τόν τον πλά­νο κό­σμο να σας αλ­λά­ξει. Α­γα­πή­στε και κυ­νη­γή­στε τη γνώ­ση, μι­σεί­στε τη δό­ξα, πα­ρα­μεί­νε­τε άν­θρω­ποι και τό­τε πτυ­χι­ού­χοι ή μη ο κό­σμος εί­ναι δι­κός σας και σας πε­ρι­μέ­νει να τον αλ­λά­ξε­τε.­.­.!

*Δημοσιογράφος