Του Περικλή Μαντά
Ο επικείμενος χαρακτηρισμός ως Εθνικό Πάρκο, δηλαδή η απαγόρευση οποιασδήποτε οικονομικής ή άλλης εκμετάλλευσης, μιας σημαντικά μεγάλης σε έκταση περιοχής του κυπαρισσιακού κόλπου, θα προκαλέσει αδιαμφισβήτητα τεράστιο οικονομικό και αναπτυξιακό πλήγμα και μάλιστα εν μέσω της δυσκολότερων οικονομικών συνθηκών που διανύει η χώρα μας.
Πέρα από τα τεχνοκρατικά και διοικητικά ζητήματα, για τα οποία οι αρμόδιοι θα αποφανθούν, θα πρέπει να αποφασίσουμε όλοι και πρωτίστως οι πολίτες, ποιος είναι ο δρόμος για την στρατηγική ανάπτυξη της περιοχής ο οποίος σαφέστατα θα πρέπει να συνάδει με την ελληνική νομοθεσία και την προστασία του περιβάλλοντος.
Και αυτός ο δρόμος κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να είναι άλλος, από τον δρόμο της αγροτικής και τουριστικής ανάπτυξης.
Ο Δήμος Τριφυλίας είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος δήμος της Μεσσηνίας, ο μεγαλύτερος σε έκταση, με εύφορη γη, πρωταθλητής στις θερμοκηπιακές καλλιέργειες, με δεκάδες σχέδια βελτίωσης σε εξέλιξη και με ενεργούς αγρότες. Ταυτόχρονα, στον κυπαρισσιακό κόλπο εκτείνεται μια υπέροχη παραλία πολλών χιλιομέτρων με μοναδικά χαρακτηριστικά, που αποτελεί πόλο έλξης από τουρίστες και επενδυτές.
Η χελώνα καρέτα – καρέτα συνυπάρχει εδώ και πολλά χρόνια με τους ανθρώπους και παρά τις όποιες παραβατικές συμπεριφορές από την ανθρωπινή δραστηριότητα έχουν διαπραχθεί, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι αυτή που έχει διαφυλάξει στο έπακρο, το σπάνιο φαινόμενο που συμβαίνει με τις χελώνες στην περιοχή. Και μου φαίνεται αδιανόητο, στην Ελλάδα του 2015, να μην είμαστε ικανοί να ολοκληρώσουμε ένα σχέδιο συνύπαρξης ανθρώπων και χελωνών το οποίο δεν θα καταδικάζει μια ολόκληρη περιοχή στην παρακμή μέσω του οικονομικού αποκλεισμού της.
Είναι ξεκάθαρο ότι, το πρόσφατο ενδιαφέρον που επέδειξε κάποιος επενδυτής για τουριστικές παραθεριστικές κατοικίες δημιούργησε αντιδράσεις, οι οποίες όμως αποτέλεσαν το έναυσμα για την σημερινή αρνητική εξέλιξη. Στην ουσία κάποιοι, από τον φόβο και μόνο μιας πιθανής επιχειρηματικής ασυδοσίας, κατέφυγαν στην επιβολή ενός είδους περιβαλλοντικού φασισμού.
Προφανώς και δεν θα επιτρέψει κανείς, στο όνομα της ανάπτυξης, να συντελείται παράβαση της νομοθεσίας και αρνητική επιβάρυνση στο φυσικό περιβάλλον.
Την λέξη ανάπτυξη όμως, δεν φτάνει να την ψελλίζουμε μόνο όταν ‘στριμωχνόμαστε’ από τις εξελίξεις, όπως πολλοί κάνουν το τελευταίο διάστημα. Πρέπει να την πιστεύουμε και να το αποδεικνύουμε στην πράξη. Και όσο έχουν το δικαίωμα όλοι αυτοί να υπερασπίζονται τις θέσεις τους ενάντια στην επενδυτική πρωτοβουλία, τόσο κι εμείς θα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά μας, να πιστεύουμε στην ανάπτυξη μέσα από την υγιή επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους πολίτες να αποφασίσουν για το ποιο θέλουν να είναι το μέλλον της περιοχής τους και να τους δώσουμε το δικαίωμα να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, όπως οι ίδιοι το ονειρεύονται.
