Tου Φωτίου Πετροπούλου*
Κρίσιμες ώρες συζητήσεων, προβληματισμού. Τόσος κόπος κι όμως η λύση στο αδιέξοδο φαντάζει απόμακρη…. Ίσως η λύση στο αδιέξοδο να είναι κοντά αλλά αδυνατούμε να τη δούμε. Αρκεί να προσεγγίσουμε το πρόβλημα με πιο απλό τρόπο. Τον τρόπο που οι παλιοί έδιναν λύση στα προβλήματά τους. Και ας είχαν στη διάθεσή τους λιγότερα μέσα και λιγότερα πτυχία στις οικονομικές επιστήμες…. Διέθεταν όμως συμπυκνωμένη τη σοφία της εμπειρίας, τη σοφία αυτού του υπέροχου λαού που έκανε λάθη αλλά μεγαλούργησε κιόλας. Ειδικά όταν αντιμετώπισε τα προβλήματα μονοιασμένος.
Όταν διαπιστώνουμε ότι το σπίτι μας στάζει στη βροχή δεν μπορούμε ασφαλώς να σταματήσουμε τη βροχή. Ούτε αν ταβάλουμε, με τον κακό μας τον καιρό ή τα σύννεφα που φέρνουν τη βροχή θα φέρουμε αποτέλεσμα. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να διορθώσουμε το σημείο που μπάζει το σπίτι μας νερά.
Αναμφισβήτητα είμαστε εκτεθειμένοι στην καταιγίδα της οικονομικής κρίσης. Το αδιέξοδο είναι πασιφανές, το χρέος είναι μη βιώσιμο καθώς λένε οι ειδικοί, τουλάχιστον στην παρούσα μορφή του και η διαγραφή του δεν είναι εύκολο γιαμιασειρά από λόγους να επιτευχθεί τούτην ώρα οριστικά. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι φταίμε και εμείς και οι άλλοι. Και εμείςπου συνέχεια ζητούσαμε και οι άλλοι που αδιαμαρτύρητα μας έδιναν. Αργά ή γρήγορα θαφθάναμε σε αδιέξοδο. Φταίμε γιατί λησμονήσαμε το ελληνικό φιλότιμο που χαρακτηρίζει το «DNA» της φυλής μας και έχει στο παρελθόν μεγαλουργήσει… Φταίμε γιατί δώσαμε το δικαίωμα σε κάποιους να μας ταπεινώσουν και να μας χλευάσουν. Φταίμε ακόμη γιατί δεν καταφέραμε να αντιληφθούμε εγκαίρως ότι αυτοί που πιστέψαμε και ψηφίσαμε ως σωτήρες μας είτε από δόλο είτε από αδυναμία δεν κατάφεραν να μας σώσουν, ίσως γιατί συμπεριφέρθηκαν ως διαμεσολαβητικά «παρασιτικά» προς ίδιον όφελος. Και ας υπήρξαν σε όλους τους πολιτικούς χώρους πολιτικοί που νοιάστηκαν και θυσιάστηκαν για την Πατρίδα… Και τώρα τι;
Ας το πάρουμεαπόφαση. Αν δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η κατάσταση. Απλά θα μεταθέσουμε το αδιέξοδο για αργότερα, αυτό το καταστροφικό αδιέξοδο που για τον καθένα έχει διαφορετική μορφή. Για κάποιους η έξοδος από το ευρώαποτελεί τραγωδία για κάποιους άλλους η παραμονή στο ευρώ θα σφραγίσει την ταφόπλακα.
Ας «ποδοσφαιροποίησουμε» για μια ακόμη φορά την πολιτική ζωή του τόπου, τόσες φορές το έχουμε κάνει με άκομψο τρόπο, αυτή τη φορά ας γίνει με την καλή έννοια ώστε να στελεχωθεί μια υπερβατική κομματικά ομάδα, η εθνική ομάδα με τους καλύτερους σε κάθε τομέα ώστε να εργαστούν χωρίς την απειλή του πολιτικού κόστους προκειμένου να επιτευχθεί η αναγκαία μεταρρύθμιση που ας μη γελιόμαστε είναι επιθυμητή από ελάχιστους αφού άλλους τους ξεβολεύει και άλλους τους ζητά θυσίες χωρίς να τους ωφελεί άμεσα.
Εξάλλου και τώρα να επιτευχθεί η συμφωνία που θα μας αποφέρει την επαναφορά της οικονομικής ανάνηψης χωρίς σχεδιασμό ανάπτυξης και σκληρή εργασία, παραγωγικότητα κλπ, σύντομα θα βρεθούμε πάλι σε οικονομικό αδιέξοδο. Αν αντί να καταριόμαστε την κακή μας τύχη που βρέχει ή να τα βάζουμε με τον άσπλαχνο Θεό πιστεύοντας ότι μας μισεί(…) ή προσδοκούμε να μην ξαναβρέξει σε τούτον τον τόπο, δεν ανασκουμπωθούμε να φτιάξουμε τα κεραμίδια της στέγης μας που στάζουν, «η παράγκα» μας απλά, θα πλημμυρίσει για μια ακόμη φορά…..
Οι δανειστές μας εκμεταλλεύτηκαν τη δική μας αδυναμία ναθέσουμε όρια στη δική μας αχαλίνωτη βούληση. Όταν φθάνεις λοιπόν καλώς ή κακώς να χρωστάς «κατ΄ εξακολούθηση», δεν μπορείς να απαιτείς να σε σεβαστεί ο άλλος ειδικά όταν ό άλλος έχει δόλο απέναντί σου και αποσκοπεί στο στραβοπάτημά σου…
Η λύση είναι απλή και βρίσκει την υλοποίηση και την επιτυχία της σε ένα αμφίδρομο σχήμα λειτουργίας. Ένα νέο ξεκίνημα που θα στηριχθεί σε μια έντιμη συμφωνία όχι ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους αλλά σε εμάς τους ίδιους. Γιατί πρώτιστη σημασία έχει ΕΜΕΙΣ τι νιώθουμε, τι πιστεύουμε, και πως λειτουργούμε. Αρκεί να καταφέρουνε να υλοποιήσουμε μια παλιά αλλά αλάνθαστη συνταγή, να περάσουμε από το εγώ στο εμείς και να βελτιώσουμε ο καθένας και η καθεμιά μας με τη γνησιότητα της στάσης μας τον μικρόκοσμο που μας περιβάλλει….
Καταρχάς το κράτος οφείλει να σεβαστεί τον πολίτη αλλά και ο πολίτης από την πλευρά του να εκδηλώσει σεβασμό πρώτα στον εαυτό του μέσα από στάση αυτοπειθαρχίας, υπακοής και εφαρμογήςτων νόμων του κράτους, σεβασμού στην υλική και πνευματική υπόσταση του συνανθρώπου, σεβασμό στους γεροντότερους που δούλεψαν μια ζωή αλλά και στους νεότερους που ζητάνε υγιή πρότυπα και παραδείγματα και να αποδείξει τη στάση του αυτή στην πράξη. Γιατί ο έλληνας στο εξωτερικό εκδηλώνει πρότυπη συμπεριφορά και θριαμβεύει; Ας το πράξει και στον τόπο του.
Όταν στο ερώτημα ποιος φταίειπάψουμε να απαντάμε:«μα φυσικά ο άλλος» και αναρωτηθούμε έστω και πρόσκαιρα το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Όταν στην προσπάθεια μας να ικανοποιήσουμε το προσωπικό μας θέλημα, μικρό ή μεγάλο σκεφθούμε για μια στιγμή: «αν το πάρω εγώ αυτό μήπως το στερήσω από τον άλλον που ίσως το έχει μεγαλύτερη ανάγκη ή το αξίζει περισσότερο; Αν νιώσουμε ότι ενισχύοντας τον διπλανό μας αντλούμε δύναμη από τη δύναμή του… Και όταν δυναμώσουμε θα διαχειριστούμε πιο ώριμα και υπεύθυνα τα προβλήματα που ανακύπτουν, όπως ξέρουμε εμείς οι έλληνες κατά βάθος να πετυχαίνουμε αποτέλεσμα…
Θα χρειαστεί χρόνος και προσπάθεια. Όταν γίνει όμως η αρχή, οι καρποί των κόπων μας μπορεί να αργήσουν αλλά θα φανούν. Και το μεγαλύτερο ταξίδι αρχίζει με το πρώτο βήμα διάβασα κάπου. Και άλλοι λαοί τα κατάφεραν που δεν είχαν το δικό μας πολιτισμικό και νοητικό υπόβαθρο και δε στηρίχθηκαν στην ώθηση της δυναμικής ιστορικής αφετηρίας μας. Απαιτείται ισχυρή βούληση, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον «τελευταίο» πολίτη τούτης της χώρας. Σημαντικό ρόλο θαδιαδραματίσει η εκπαίδευση προςαυτήν την κατεύθυνση. Όπως οι γιατροί αναλαμβάνουν να επαναφέρουν τον ασθενή έτσι και οι εκπαιδευτικοί μέσα από την αγωγή των παιδιώνκαι των νέων μας θα βοηθήσουν στην αλλαγή της νοσηρής εγωκεντρικής και κοντόφθαλμης νοοτροπίας μας. Πριν να χάσουμε για πάντα τους νέους με τη φυγή τους. Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση της ιατρικής παρέμβασης τααποτελέσματα γίνονται αντιληπτά άμεσα ενώ στην περίπτωση της εκπαίδευσης απαιτείταιχρόνος και υπομονή. Και τότε η χαμένη μας αξιοπρέπεια θα παραχωρήσει τη θέση της,μέσα από την αυτοδυναμία και την αυτάρκειά μας, στην περηφάνια και τη δύναμη που θα εξασφαλίσουν την επιβίωση και την ώθηση του μέλλοντος της Πατρίδας μας.
*Ο κ. Φ. Πετρόπουλος είναι Διδάκτωρ των Επιστημών της Αγωγής (Σχεσιοδυναμικής Παιδαγωγικής και Συμβουλευτικής του Προσώπου), τ. Διευθυντής Σχολικής Μονάδας Π.Ε.
