Γράφει ο Θόδωρος Γαλανόπουλος
Μπορεί και να μην αξίζει να ασχοληθείς για το προφανές, και τη γελοιότητα ενός διάσημου που ξέρει τι εστί απόγνωση μόχθος και κόπος μόνο από τη σιγουριά της διασημότητας του, και τους καρπούς που δρέπει μία ζωή από φτωχούς ανθρώπους, που απολαμβάνουν την τέχνη του! Τι να ξέρει ο Καζάκος από την πραγματική ζωή των Ελλήνων; Ποιος είναι προδότης κ. Καζάκο μου; αυτός που φεύγει για να βγάλει το ψωμί του οπουδήποτε; Η αυτός που του αφαίρεσε τη δυνατότητα και το μέλλον του να ζήσει σαν αξιοπρεπής άνθρωπος στον τόπο του; Θέλετε να σας μιλήσω για τον εαυτό μου; Εδώ ποιος πρόδωσε και έμεινα άνεργος μετά τα 50 μου; και άφησα το σπίτι μου και πήρα το δρόμο να φτάσω εκεί που χτυπάει η καρδιά του μαζικού τουρισμού για ένα αξιοπρεπές μεροκάματο; Μήπως θέλετε να μετρήσουμε τις προδοσίες μας; Εμείς αφανείς απλοί Έλληνες εργαζόμενοι, ακολουθούμε κάθε μέρα το Γολγοθά των αποφάσεων των κομμάτων σας που υπηρετείτε τόσα χρόνια, είτε με τη σιγουριά του μισθού του βουλευτή, είτε του στελέχους του κόμματος που επιδοτείται από το κράτος, είτε ακόμα με την αναγνωρισιμότητα που την πουλάτε στα θέατρα και στις τηλεοράσεις ; Κανείς δεν σας αποκάλεσα προδότη, Καζάκο, λιγάκι ελαφρό μονάχα, που θέλατε να κάνετε δικαστήριο στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών ….. όμως προσέξτε πώς αποκαλείται τα παιδιά μας!
Μην μπερδεύετε το θέατρο με την πραγματική ζωή, και τον ανύπαρκτο πλέον κόσμο των κομμουνιστικών κομμάτων, που δεν επέτρεπαν σε κανένα να βγει από τη χώρα και πυροβολούσαν οι σκοποί τους απελπισμένους που θέλανε να γλιτώσουν από τους παραδείσους σας…
Τι να μας πει τελικά ένας Καζάκος; μας τα λένε τέλος του μήνα οι λογαριασμοί που δεν έχουμε να πληρώσουμε, και η απόγνωση που πρέπει να χωριστούμε μία και καλή από τα παιδάκια μας…. Ο εργαζόμενος ποτέ δεν είναι προδότης, όσο αυτοί που του στερούν την εργασία και την αξιοπρέπεια στη ζωή κ Καζάκο!
Αν μας πονάει κάτι περισσότερο από αυτή την κρίση είναι το σκοτεινό μέλλον των παιδιών μας, και ο αποχωρισμός που σιωπηλά τον αντέχουμε γιατί δεν αντέχουμε να τα βλέπουμε να υποφέρουν τα σπλάχνα μας χωρίς ελπίδα! Ο καθένας παλεύει για τη ζωή του, και δεν μας ενδιαφέρουν τι λένε, ούτε Καζάκοι ούτε Κοζάκοι… τέλος.
