«Πότε επιτέλους θα σταματήσουν οι αυταπάτες;» διερωτάται ο Θόδωρος Πάγκαλος σε άρθρο του σχολιάζοντας το τρίτο μνημόνιο.
Με εξαιρετικά ειρωνικό ύφος ο πρώην υπουργός αναφέρεται στον Πρωθυπουργό και στηλιτεύει την στάση του. Κάνοντας λόγο για «εθνικοσοσιαλιστική αλητεία» διατυπώνει τον φόβο ότι «οι άνθρωποι, που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία, είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν πάση θυσία σ’ αυτήν».
Ζητά μάλιστα «να βρούμε ηγεσίες κατάλληλες για μια παλλαϊκή κινητοποίηση».
Αναλυτικά το άρθρο το Θόδωρου Πάγκαλου:
«Πέρασαν λίγα εικοσιτετράωρα από την άνευ όρων συνθηκολόγηση του «αγωνιστή» Τσίπρα μπροστά στο δόλο, τη βία και την κτηνώδη υλική υπεροχή των απρόσωπων εκπροσώπων του διεθνούς καπιταλισμού. Τι ωραίο αυτό το τόσο κλασσικό ελληνικό παραμύθι. Μας επιτρέπει, συν τοις άλλοις, να προβαίνουμε σε νέες μυθοπλασίες.
Ο πρώην κακός Τσίπρας είδε το φως το επουράνιο και αποφάσισε να υιοθετήσει το ρεαλισμό και να αναζητήσει συμβιβασμούς. Έχει και «το κάτι τις του το παιδί».
Μια ανεπαίσθητη θλίψη στα μάτια, έναν προσωρινό έρπη στα χείλη, βαριά συγκομιδή καρδιάς, που περιλαμβάνει ήδη τρεις ή τέσσερις κολλητούς του, που άνοιξαν φτερά για να πετάξουν πιο πέρα.
Μια ανεπαίσθητη θλίψη στα μάτια, έναν προσωρινό έρπη στα χείλη, βαριά συγκομιδή καρδιάς, που περιλαμβάνει ήδη τρεις ή τέσσερις κολλητούς του, που άνοιξαν φτερά για να πετάξουν πιο πέρα.
Έχει και τη λάμψη των συμβολαίων που δεν τηρήθηκαν, με τη διαφορά ότι οι άλλοι, που έκαναν το ίδιο στο παρελθόν, ήταν απατεώνες και εσκεμμένα παραπλανούσαν το λαό, ενώ αυτός είναι ένα αγνό παιδί του λαού, που απλώς πίστεψε και τελικώς την πάτησε και παρόλα αυτά παραμένει, γιατί προδίδεται και υπονομεύεται και η ψυχή του δεν είναι άβυσσος αλλά λιβάδι με μαργαρίτες όπως και οι ψυχές όλων αυτών που πίστεψαν στο ακατόρθωτο.
Βασικό του επιχείρημα είναι η στήριξη της πλειοψηφίας του λαού, αυτό το 61%, που πήρε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Βέβαια υπάρχουν πολλά επιχειρήματα και τα έχουμε άλλη φορά αναλύσει για την αξία και τη χρησιμότητα της έννοιας «λαός». Ας ακολουθήσουμε, όμως, ένα διαφορετικό σενάριο, για μια φορά πρωτότυπο και τολμηρό. Αξίζει τον κόπο.
Σκεφτείτε η ηγεσία του ευρωπαϊκού τόξου και ιδιαίτερα ο αρχηγός της ΝΔ τότε Αντώνης Σαμαράς, να είχε το απαιτούμενο πολιτικό θάρρος. Θα μπορούσε μπροστά στην απαράδεκτη για δημοκρατική και ευρωπαϊκή χώρα, μασκαράτα του δημοψηφίσματος, όπου εκαλείτο ο ελληνικός λαός να πάρει θέση επί του περιεχομένου ενός νέου μνημονίου και να δηλώσει εκβιαστικά, αν το επιθυμεί ή όχι, να καλέσει τους πολίτες σε αποχή. Αυτή θα ήταν μια θέση αρχών ανάλογη με αυτήν, που μας υπέδειξαν με τις δηλώσεις και τη στάση τους κόμματα και προσωπικότητες από όλη την Ευρώπη.
Η αποχή στο δημοψήφισμα, όπως έγινε, έφτασε το 38%. Μαζί με τα λευκά και τα άκυρα (άλλο ένα 6%) φτάνει στο 45% σχεδόν. Να υποθέσουμε ότι από το 39% του ΝΑΙ ένα 5% δε θα βρισκόταν για να διαμορφώσει ένα 50%, που θα γύριζε το δημοψήφισμα ανάποδα και θα έκανε τον Μπρανκαλεόνε της Κουμουνδούρου καταγέλαστο; Η συμπεριφορά των ψηφοφόρων, που πάσχουν τα μέγιστα από το σημερινό χάος και δεν είναι σε θέση να καταλάβουν το συνθηματολόγιο της εθνικοσοσιαλιστικής αλητείας, που έχει καταλάβει την Κυβέρνηση και τη Βουλή, θα κινητοποιούντο και θα αποκτούσαν μέσα από αυτή τη διαδικασία μια αίσθηση νίκης. Θα σήκωναν ψηλά το κεφάλι, για να φτύσουν κατά πρόσωπα τους άθλιους μασκαράδες, που μας κυβερνούν.
Αλλά για να κάνεις τέτοιες επιλογές δεν αρκεί η επικοινωνιακή ευχέρεια. Πρέπει να είσαι αποφασισμένος. Πολύ φοβάμαι ότι οι άνθρωποι, που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία, είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν πάση θυσία σ’ αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει και εμείς να βρούμε ηγεσίες κατάλληλες για μια παλλαϊκή κινητοποίηση, που θα οδηγήσει σε κατά μέτωπο σύγκρουση με τις ζοφερές δυνάμεις του ολοκληρωτισμού και του παραλόγου».
iefimerida.gr
