Της Εμμανουέλας Αάμερ Μουλατσιώτη

Τον τελευταίο καιρό όλα στη ζωή μας διαφοροποιούνται. Τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Η ζωή μας μοιάζει σαν να έχει χτυπηθεί από παλιρροϊκό κύμα και μοιραία όλα μέλλει να αλλάξουν. Και το ερώτημα ποια που τίθεται είναι: είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε στα νέα δεδομένα που αναπόφευκτα θα επηρεάσουν τη ζωή μας;

Καλώς ή κακώς τόσα χρόνια είχαμε βολευτεί με την υπάρχουσα κατάσταση. Χρόνια συνειδησιακής υποδούλωσης και καλοστημένης προπαγάνδας έκαναν καλά τη δουλειά τους. Μας αποκοίμιζαν και τελικά κατάφεραν αυτό που ήθελαν. Μας έθισαν στα υλικά αγαθά και το εύκολο και τώρα δυστυχώς αδυνατούμε να ξαναπάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Η λήθη δυστυχώς είναι πιο γλυκιά και σίγουρα πιο ανώδυνη από τον αγώνα. Ίσως όμως να σκεφτόμασταν αλλιώτικα αν ξέραμε τι ακριβώς διακυβευόταν.

Τη στιγμή που όλοι οι Έλληνες ασχολούνται με τις περικοπές ,νέοι νόμοι περιορίζουν όχι μόνο τους μισθούς και τις συντάξεις μας αλλά και την ελευθερία μας. Σιγά-σιγά περνάμε από την εποχή της υπερελευθερίας στην εποχή της ελεγχόμενης ασυδοσίας. Ο κόσμος μας οδηγείται σε διχασμό. Από τη μια οδηγείται σε πράξεις χωρίς μέτρο και λογική και από την άλλη μέρα με τη μέρα χάνεται η ελευθερία και τη δυνατότητα της επιλογής. Κάθε μέρα που περνά κλεινόμαστε και πιο πολύ στον εαυτό μας, αποξενωνόμαστε από τους πάντες και τα πάντα και χάνουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Όμως έχει έρθει η στιγμή να αντιδράσουμε να παλέψουμε. Το οφείλουμε στον καλό μας εαυτό, εκείνο το νέο γεμάτο πίστη που ήμασταν κάποτε, πριν καταντήσουμε εξαρτώμενοι από υλικά ζωντανοί- νεκροί.

Γιατί αν συνθηκολογήσουμε πάλι ίσως αυτή τη φορά να μην υπάρχει γυρισμός. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, σε μια καμπή της ιστορίας. Η ζωή μας θα αλλάξει. Αλλά εξαρτάται από εμάς αν θα είναι προς το καλύτερο ή αν θα βυθιστούμε βαθύτερα στο βούρκο της ανηθικότητας και του πνευματικού σκοταδισμού.