Τον γύρο του Διαδικτύου κάνει ήδη η είδηση ότι ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών Χριστόφορος Βερναρδάκης, επιτέθηκε με σκληρούς χαρακτηρισμούς σε σχόλιο που έκανε σε ανάρτησή του στο Facebook ο Πρόεδρος των Ολυμπιονικών με Αναπηρία, Σίμος Παλτσανιτίδης.
Στην ανάρτηση με τίτλο «Θείος Μαρξ και θεϊκός Αρθούρος», που έκανε ο κ. Βερναρδάκης, ο κ. Παλτσανιτίδης σχολίασε: «Αυτοί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σίγουρα καλά!!! ή μάλλον είναι πολύ καλά και πάνε ποιό δεξιά από το δεξιά με τον δικό τους ρυθμό. Να προλάβουν να ξεπουλήσουν αξίες, ιδανικά, πατρίδα, Έθνος, κυριαρχία, και να την κάνουν… ΝΤΡΟΠΗ…».
Ακολούθησε η οργισμένη απάντηση του κ. Βερναρδάκη: «Το καλό με κάτι τέτοιες “δύσκολες” αναρτήσεις είναι ότι αποκαλύπτονται διάφοροι ρατσιστοειδείς τύποι σαν και του λόγου σου… δεν ξέρω πώς παρεισέφρυσες στους “φίλους” μου, αλλά δικαιούσαι ένα μεγαλοπρεπές μπλοκάρισμα φασιστάκι της πλάκας….».
Το ζήτημα είναι πως μάλλον ο υπουργός δεν κατάλαβε ότι είχε επιτεθεί με αήθεις χαρακτηρισμούς σε έναν άνθρωπο, ο οποίος αφενός είναι και ο ίδιος μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου έχει διαγράψει μια ιδιαίτερα λαμπρή πορεία στον χώρο του αθλητισμού, έχοντας διακριθεί και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα, ενώ έχει τιμηθεί και με το χρυσό μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων.
Ακολουθεί παρακάτω αυτούσια η ανάρτηση του κ. Βερναρδάκη από το Facebook
Θείος Μαρξ και θεϊκός Αρθούρος
Με δεδομένο ότι η Δεξιά γνώριζε, γνωρίζει και πάντα θα γνωρίζει ποιος είναι ο εχθρός της (και αυτό είναι το μοναδικό προσόν που κατέχει με βεβαιότητα) και με δεδομένο ότι η Αριστερά μαστίζεται διαρκώς από έναν απίστευτο σουρεαλισμό όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, αντιγράφω λίγες γραμμές που αφορούν εμάς (όχι άμεσα εκείνους) και ο καθείς ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Πρόκειται για μια επιστολή του Θείου Κάρολου στον Αβραάμ Λίνκολν το Δεκέμβριο του 1864 σχετικά με τον αμερικανικό εμφύλιο. Υπενθυμίζω ότι ο Θειούλης υπήρξε ο μείζων θεωρητικός του ταξικού αγώνα και, ως εκ τούτου, αν σε κάποιους μυρίζει ρεφορμισμός να τρέξουν γρήγορα σε ωτορινολαρυγγολόγο. Υπενθυμίζω ακόμη ότι ο αμερικανικός εμφύλιος ήταν αιματηρότατη σύγκρουση ανάμεσα στον κεφαλαιοκρατικό Βορρά και στον δουλοκτητικό Νότο. Για να δούμε τι λέει ο Θειούλης:
«Όταν η ολιγαρχία 300.000 δουλοκτητών τολμά να γράψει για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου τη λέξη δουλεία στη σημαία μιας ένοπλης εξέγερσης• όταν στο ίδιο έδαφος από το οποίο σε λιγότερο από έναν αιώνα νωρίτερα ξεπήδησε η σκέψη μιας μεγάλης δημοκρατικής πολιτείας, πάνω στο οποίο έγινε η πρώτη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και από το οποίο δόθηκε η πρώτη ώθηση για την ευρωπαϊκή επανάσταση του 18ου αιώνα• όταν πάνω σε αυτό το ίδιο έδαφος η αντεπανάσταση κόμπαζε με συστηματική εμβρίθεια ότι θα ανατρέψει ‘τις κυρίαρχες ιδέες από την εποχή της ίδρυσης του παλαιού συντάγματος’ και θεωρούσε ‘τη δουλεία σαν έναν ευεργετικό θεσμό’ -μάλιστα σαν τη μοναδική λύση του μεγάλου προβλήματος των σχέσεων της εργασίας με το κεφάλαιο και ανακήρυσσε κυνικά το δικαίωμα ιδιοκτησίας επί των ανθρώπων σαν τον ‘ακρογωνιαίο λίθο του νέου οικοδομήματος’• τότε οι εργάτες της Ευρώπης κατανόησαν αμέσως … ότι η εξέγερση των δουλοκτητών θα σήμανε το συναγερμό για μια γενική σταυροφορία της ιδιοκτησίας εναντίον της εργασίας και ότι για τους ανθρώπους της εργασίας, εκτός από τις ελπίδες τους για το μέλλον, ετίθεντο σε διακινδύνευση και οι παρελθούσες κατακτήσεις τους σε αυτό τον μνημειώδη αγώνα στην άλλη όχθη του ωκεανού»
Και η επιστολή κλείνει με τον Θειούλη να χαιρετίζει εκ μέρους όλων των εργατών της Ευρώπης τον Αβραάμ που θα «οδηγήσει την πατρίδα του μέσα από έναν απαράμιλλο αγώνα στη σωτηρία μιας υποδουλωμένης φυλής και στην αναδιαμόρφωση του κοινωνικού κόσμου».
Αυτά ο Θείος, αλλά εμείς έναν αιώνα μετά, στην αποδώ όχθη του ωκεανού, κινούμαστε στο «τρία πουλάκια κάθονταν και ρούφαγαν ταμπάκο».
Και επειδή ξεκίνησα με σουρεαλισμό θα τελειώσω με έναν πρόγονό του: σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854 το ωραιότερο κωλόπαιδο της σύγχρονης ποίησης, ο Αρθούρος Ρεμπώ.
Δύο μικρές στροφές από ποίημά του τις ημέρες της Παρισινής Κομμούνας (Μάιος 1871), σε μετάφραση Γιώργου Σπανού (εκδόσεις Πλέθρον):
Ο ποιητής θ’ αδράξει το λυγμό των Ατίμων,
Των Σκλάβων το μίσος, των Κολασμένων την κραυγή,
Κι αχτίνες έρωτα θα μαστιγώσουν τη Γυναίκα.
Κι οι στροφές θα χιμήξουν : Δείτε! Μα δείτε ω Ληστές!
– Κοινωνία, όλα καλά – Τα όργια
Κλαίνε τον αρχαίο τους ρόγχο στ’ αρχαία μπορντέλα•
Και τα φώτα του δρόμου παραμιλάνε στα κόκκινα ντουβάρια,
Φλογίζοντας πένθιμα κατά τον θαμπό ουρανό!
ΥΓ: Αριστερά, όλα καλά
newsbomb.gr
