Του Κώ­στα Αρ­γυ­ρού*

Ο Κώ­στας Κα­ρα­μαν­λής πριν α­πό με­ρι­κά χρό­νια, φο­ρών­τας το μπου­φάν του α­ε­ρο­πό­ρου μέ­σα στο κα­τα­κα­λό­και­ρο, προ­σπα­θού­σε να μας πεί­σει ό­τι εί­ναι ο υ­πε­ρή­ρω­ας, που αν δεν εί­χε α­πλώ­σει τις προ­στα­τευ­τι­κές του φτε­ρού­γες πά­νω α­πό την Πε­λο­πό­νησ­σο τό­τε δεν θα εί­χε κα­εί μό­νο η μι­σή, αλ­λά ο­λό­κλη­ρη.

Ο Γι­ώρ­γος Πα­παν­δρέ­ου πή­ρε το πιο θλιμ­μέ­νο ύ­φος, που μπο­ρού­σε να πε­τύ­χει για να στή­σει το κά­δρο του Κα­στε­λό­ρι­ζου, της ε­σχα­τιάς αυ­τής της ελ­λη­νι­κής γης, θέ­λον­τας να μας κά­νει να κα­τα­λά­βου­με, ό­τι εί­χε πα­λέ­ψει μέ­χρις ε­σχά­των για να α­πο­τρέ­ψει την υ­πα­γω­γή μας σε έ­να α­κό­μα πιο ε­πώ­δυ­νο μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς. Υ­πε­ρή­ρω­ας κι αυ­τός.

Ο Αν­τώ­νης Σα­μα­ράς συ­νε­χί­ζει τώ­ρα την πα­ρά­δο­ση των υ­πε­ρη­ρώ­ων. Ε­χει βαλ­θεί να μας πεί­σει ό­τι θα.­.. δι­ώ­ξει την Τρό­ι­κα α­πό την Ελ­λά­δα, για να μην ε­νο­χλεί­ται άλ­λο η αι­σθη­τι­κή μας, α­φού προ­φα­νώς το πρό­βλη­μα δεν ή­ταν τι συ­ζη­τού­σαν τό­σο και­ρό με τους εκ­προ­σώ­πους των δα­νει­στών μας, αλ­λά το πού το συ­ζη­τού­σαν. Θα τους.­.. ξα­πο­στεί­λει λοι­πόν στο Πα­ρί­σι και ί­σως μά­λι­στα κά­ποι­α με­σά­νυ­χτα, σαν έ­νας νέ­ος ή­ρω­ας μιας γουν­τυ­α­λε­νι­κής ται­νί­ας να μπο­ρέ­σει να κά­νει ά­με­σα το άλ­μα στο χρό­νο και να πε­τά­ξει σε μια άλ­λη ε­πο­χή, που ό­λα θα εί­ναι κα­λύ­τε­ρα πια και η ι­στο­ρί­α θα έ­χει κα­το­χυ­ρώ­σει γρα­πτώς το με­γα­λεί­ο του.

Ο ε­πι­κοι­νω­νι­σμός, η προ­σέγ­γι­ση της πο­λι­τι­κής, που δί­νει ση­μα­σί­α α­πο­κλει­στι­κά στις “ει­κό­νες”, μα­κριά α­πό την ου­σί­α των πραγ­μά­των, α­πο­τε­λεί μπού­σου­λα των κυ­βερ­νών­των ε­δώ και πά­ρα πολ­λά χρό­νια. Ε­πι­κου­ρού­με­νοι α­πό μέ­σα ε­ξη­μέ­ρω­σης οι πο­λι­τι­κοί μας έ­χουν πλέ­ον α­να­γά­γει σε ε­πι­στή­μη αυ­τού του εί­δους την προ­πα­γάν­δα. Δεν δι­στά­ζουν να ε­πι­στρα­τεύ­σουν α­κό­μα και μέ­σα στο κα­τα­κα­λό­και­ρο στα τη­λε­ο­πτι­κά πα­ρά­θυ­ρα τους δι­κούς τους ή­ρω­ες, για να μας πε­ρι­γρά­ψουν αυ­τοί ως ι­δα­νι­κοί “εκ­παι­δευ­τές” τις υ­πο­τι­θέ­με­νες χί­λι­ες λέ­ξεις, που ό­πως λέ­ει η πα­λιά ρή­ση “α­ξί­ζει μια ει­κό­να”, την ο­ποί­α προ­φα­νώς και δε μπο­ρού­με να “ερ­μη­νεύ­σου­με” α­πο­κλει­στι­κά μό­νοι μας ε­μείς οι α­νει­δί­κευ­τοι,

Αυ­τό φυ­σι­κά δεν πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται μό­νο στους κυ­βερ­νών­τες. Ε­πε­κτεί­νε­ται και στους αν­τι­πο­λι­τευ­ό­με­νους, που ό­σο πιο κα­λά μπο­ρούν να παί­ξουν αυ­τό το παι­χνί­δι των ει­κό­νων, α­πο­φεύ­γον­τας την ου­σί­α τό­σο πιο χα­ρω­πά ευ­πρόσ­δε­κτοι γί­νον­ται στη με­γά­λη πα­ρέ­α των κλα­σι­κών ει­κο­νο­γρα­φη­μέ­νων στιγ­μών με­γα­λεί­ου του έ­θνους μας. Το ζού­με κα­θη­με­ρι­νά. Τέ­τοι­ους υ­πέρ-ή­ρω­ες της ει­κό­νας α­να­ζη­τούν και πά­λι οι εκ­παι­δευ­τές μας για να νο­στι­μί­σουν την κα­θη­με­ρι­νή μας “ε­νη­μέ­ρω­ση”. Ε­ναν τέ­τοι­ο υ­πέρ-ή­ρω­α της ει­κό­νας α­να­ζη­τούν και τώ­ρα στον χώ­ρο της πο­λυ­συ­ζη­τη­μέ­νης Κεν­τρο­α­ρι­στε­ράς για να μας προ­σφέ­ρουν μια χα­ρού­με­νη δι­έ­ξο­δο α­πό την α­νια­ρή μνη­μο­νια­κή μας κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα. Χα­μο­γε­λα­στό, λαμ­πε­ρό, κα­λο­ξυ­ρι­σμέ­νο, τρέν­τυ.­.. Που θα κοι­τά­ει πρώ­τα πώς θα πο­ζά­ρει και με­τά θα σκέ­φτε­ται τι θα λέ­ει. Που θα α­πο­τε­λεί τον τρί­το δρό­μο α­νά­με­σα στις θλιμ­μέ­νες συν­τη­ρη­τι­κές γρα­βά­τες του Αν­τώ­νη και τα πα­λαι­στι­νια­κά ε­πα­να­στα­τι­κά φου­λά­ρια του Α­λέ­ξη. Ναι, ο δι­ά­λο­γος για την Κεν­τρο­α­ρι­στε­ρά έ­χει αρ­χί­σει. Ει­κό­νες, χά­πε­νινγκ, α­τά­κες. Το με­νού εί­ναι πλή­ρες. Και ό­πως κά­θε μιν­τια­κό ρι­ά­λι­τυ, που σέ­βε­ται την κυ­ρι­αρ­χί­α του “φαί­νε­σθαι” εί­ναι σί­γου­ρο πώς θα δώ­σει α­πο­τε­λέ­σμα­τα, που θα ι­κα­νο­ποι­ούν τον ψη­φο­φό­ρο-τη­λε­θε­α­τή. Α­κό­μα και αν στην πο­ρεί­α έ­χει υ­πο­χρε­ώ­σει σε “α­πο­χώ­ρη­ση” κά­ποι­ους α­πό τους πιο ελ­πι­δο­φό­ρους υ­πο­ψή­φιους.

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος

metarithmisi.gr