Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας

Ξυπνάμε. Δουλεύουμε. Γυρνάμε. Τρώμε. Κάνουμε δουλειές. Βλέπουμε τηλεόραση. Κοιμόμαστε.

Ξυπνάμε. Δουλεύουμε. Γυρνάμε…

Σας θυμίζει κάτι αυτό;  Είναι ο ορισμός της ρουτίνας της καθημερινότητας.

Ωστόσο λίγη προσοχή εδώ: Τη ρουτίνα πολλοί την κατηγόρησαν, πολλοί περισσότεροι δε την αναζήτησαν. Φανταστείτε την ζωή σας χωρίς ρουτίνα. Η επανάληψη δεν είναι κατ’ανάγκην κάτι κακό αρκεί να βρούμε ένα νόημα στο να την »επαναλαμβάνουμε», να βρούμε το νήμα που συνδέει το κάθε πριν με το κάθε μετά. Προτού λοιπόν αφορίσουμε την ρουτίνα μας, ας σκεφτούμε την ασφάλεια που μας προσφέρει το να την έχουμε.

Πάμε ξανά: Ξυπνάμε (αυτό είναι το δεδομένο, η ρουτίνα που λέγαμε…) – Καλημέρα είπαμε; Φιλάκι δώσαμε; Ανοίξαμε τις κουρτίνες να μπει φως; Τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας;

Σκεφτείτε τις δύο εικόνες:

Α. ξυπνώ, βαρύς, δύσθυμος, μόνο και μόνο γιατί με περιμένει μία από τα ίδια, προχωρώ στο μισοσκόταδο των κλειστών παντζουριών, φτιάχνω πρωινό, το τρώω βαριεστημένα (αν το κάνω κι αυτό), ντύνομαι, αποχωρώ…

Β. ξυπνάω, ανοίγω να μπει φως και αέρας, ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, δροσίζομαι, καλημερίζω άπαντες στο σπίτι κι άπαντες τους φιλώ. Φτιάχνω και ένα ωραίο πρωινό και όλοι μαζί καθόμαστε και το απολαμβάνουμε…

– στην ουσία απολαμβάνουμε την συντροφιά, το »μαζί», την ασφάλεια και την ευχαρίστηση της σταθερότητας κι όχι του βιτάμ…

Κάθε πρωί λοιπόν, λίγο νερό να ποτίσουμε τις σχέσεις με όλους όσους αγαπάμε. Κάνει καλό.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.