Δεν τη­ρεί τους ό­ρους λει­τουρ­γί­ας και η δεύ­τε­ρη “θα­λάσ­σια παι­δι­κή χα­ρά” κα­ταγ­γέλ­λει η Πρω­το­βου­λί­α πο­λι­τών για δη­μό­σιους χώ­ρους Κα­λα­μά­τας

«Κα­μί­α πα­ρα­χώ­ρη­ση του θα­λάσ­σιου χώ­ρου σε ι­δι­ώ­τες. Ε­λεύ­θε­ρη πρό­σβα­ση στην θά­λασ­σα για ό­λους.

Ε­παρ­κής λω­ρί­δα πρό­σβα­σης κα­τά μή­κος ό­λης της α­κτής. Οι ομ­πρέ­λες και οι ξα­πλώ­στρες των κα­τα­στη­μά­των να το­πο­θε­τούν­ται αρ­κε­τά πιο μα­κριά α­πό την α­κτο­γραμ­μή.

Οι δη­μό­σιοι χώ­ροι α­νή­κουν σε ό­λους». Αυ­τό το­νί­ζει σε δελ­τί­ο τύ­που η “Πρω­το­βου­λί­α πο­λι­τών για δη­μό­σιους χώ­ρους” α­να­φε­ρό­με­νη στη θα­λάσ­σια παι­δι­κή χα­ρά που λει­τουρ­γεί στην Α­να­το­λι­κή πα­ρα­λί­α, η ο­ποί­α ό­πως ε­πι­ση­μαί­νε­ται δεν τη­ρεί τους ό­ρους λει­τουρ­γί­ας. Το δελ­τί­ο τύ­που α­να­φέ­ρει:

«Πριν με­ρι­κές η­μέ­ρες έ­γι­νε προ­σπά­θεια να στη­θεί και δεύ­τε­ρη “θα­λάσ­σια παι­δι­κή χα­ρά” στην πό­λη μας, στην πα­ρα­λί­α της Α­νά­στα­σης, και μά­λι­στα στο ση­μεί­ο που υ­πάρ­χει η ράμ­πα πρό­σβα­σης των Α­με­Α. Η κι­νη­το­ποί­η­ση των κα­τοί­κων της πε­ρι­ο­χής αλ­λά και της πό­λης γε­νι­κό­τε­ρα ή­ταν ά­με­ση. Με κα­θη­με­ρι­νή τους πα­ρου­σί­α ζη­τού­σαν να μά­θουν τον τρό­πο και το σκε­πτι­κό α­δει­ο­δό­τη­σης της συγ­κε­κρι­μέ­νης εγ­κα­τά­στα­σης, ε­νώ πα­ράλ­λη­λα ξε­κί­νη­σε και η συλ­λο­γή υ­πο­γρα­φών για την α­πο­μά­κρυν­ση της. Η στά­ση των λι­με­νι­κών που εί­χαν κα­λε­στεί α­πό τον ι­δι­ο­κτή­τη της εγ­κα­τά­στα­σης ή­ταν προ­κλη­τι­κή. Ε­νώ μι­λού­σαν φι­λι­κά με τον ι­δι­ο­κτή­τη και τους ερ­γα­ζό­με­νούς του, αν­τι­με­τώ­πι­ζαν τον κό­σμο που εί­χε μα­ζευ­τεί ως εν δυ­νά­μει τα­ρα­ξί­ες. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι κα­τά την ε­πί­σκε­ψη της ει­σαγ­γε­λέ­α στο χώ­ρο, λι­με­νι­κός ζή­τη­σε τη συν­δρο­μή των α­στυ­νο­μι­κών που βρί­σκον­ταν στο ση­μεί­ο για να δη­μι­ουρ­γή­σει μια “πε­ρί­με­τρο α­σφα­λεί­ας”, ό­πως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά εί­πε, λες και εί­χε να κά­νει με ε­πι­κίν­δυ­νους τρο­μο­κρά­τες.

Με­τά την συλ­λο­γή 1000 και πλέ­ον υ­πο­γρα­φών και τη δυ­να­μι­κή πα­ρέμ­βα­ση των κα­τοί­κων στο δη­μο­τι­κό συμ­βού­λιο, τό­σο ο δή­μος ό­σο και το λι­με­νι­κό, α­ναγ­κά­στη­καν να α­να­κα­λέ­σουν τις ά­δει­ες που εί­χαν εκ­δώ­σει και η πα­ρα­λί­α της Α­νά­στα­σης εί­ναι και πά­λι ε­λεύ­θε­ρη (μέ­χρι νε­ω­τέ­ρας) για τους λου­ό­με­νους. Μπο­ρεί η συγ­κε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση να εί­ναι μια νί­κη των κα­τοί­κων, ω­στό­σο η υ­φαρ­πα­γή δη­μό­σι­ων χώ­ρων, ι­δι­αί­τε­ρα στην πα­ρα­λί­α και τη θά­λασ­σα δεν έ­χει τε­λει­ω­μό.

Ό­πως ό­λοι γνω­ρί­ζε­τε υ­πάρ­χει και άλ­λη “θα­λάσ­σια παι­δι­κή χα­ρά”, η ο­ποί­α λει­τουρ­γεί στην πό­λη μας και η ο­ποί­α κα­τα­λαμ­βά­νει θα­λάσ­σιο χώ­ρο που θα έ­πρε­πε να εί­ναι ε­λεύ­θε­ρος για ό­λους. Α­κό­μα ό­μως και αν δε­χθού­με ό­τι μπο­ρεί κά­ποι­ος (ποι­ος ά­ρα­γε;) να εκ­χω­ρεί δη­μό­σιους χώ­ρους σε ι­δι­ώ­τες και μά­λι­στα με το ευ­τε­λές ε­νοί­κιο των 700 ευ­ρώ το χρό­νο για 50 τμ. α­κτής και 625 τμ. στο θα­λάσ­σιο χώ­ρο (κά­τι που ε­μείς δεν πρό­κει­ται να δε­χθού­με πο­τέ), ό­λοι θα συμ­φω­νή­σου­με ό­τι αυ­τό θα πρέ­πει να γί­νε­ται με βά­ση το ι­σχύ­ον νο­μι­κό κα­θε­στώς.

Στην πε­ρί­πτω­ση λοι­πόν της “θα­λάσ­σιας παι­δι­κής χα­ράς”, δεν έ­χουν τη­ρη­θεί ού­τε τα προ­σχή­μα­τα. Η α­δει­ο­δό­τη­ση των συγ­κε­κρι­μέ­νων εγ­κα­τα­στά­σε­ων α­πό το λι­με­νι­κό γί­νε­ται βά­ση της 2127/12/2000 (12/6/2000) εγ­κύ­κλιο Υ­ΕΝ, η ο­ποί­α με­τα­ξύ των άλ­λων α­να­φέ­ρει:

Η α­νά­πτυ­ξη των μέ­σων της “θα­λάσ­σιας παι­δι­κής χα­ράς” α­πα­γο­ρεύ­ε­ται σε βά­θος θά­λασ­σας με­γα­λύ­τε­ρο των 2 μέ­τρων. (ό­ποι­ος γνω­ρί­ζει τη θά­λασ­σα της Κα­λα­μά­τας, γνω­ρί­ζει ό­τι με­τά τα 4-5 μέ­τρα α­πό την α­κτή το βά­θος της θά­λασ­σας εί­ναι με­γα­λύ­τε­ρο των 2 μέ­τρων). Α­πα­γο­ρεύ­ε­ται ε­πί­σης την α­νά­πτυ­ξη τους πέ­ραν των 20 μέ­τρων α­πό την α­κτο­γραμ­μή (η α­δει­ο­δό­τη­ση των συγ­κε­κρι­μέ­νων υ­περ­βαί­νει το σχε­τι­κό ό­ριο και φτά­νει τα 25 μέ­τρα).

Τα “φου­σκω­τά” που χρη­σι­μο­ποι­ούν­ται θα πρέ­πει να α­πο­μα­κρύ­νον­ται α­πό την θά­λασ­σα, να ξε­φου­σκώ­νουν και να φυ­λάσ­σον­ται στην α­κτή με ευ­θύ­νη του ι­δι­ο­κτή­τη. (πε­ρά­στε μια βόλ­τα το βρά­δυ να δι­α­πι­στώ­σε­τε και μό­νοι σας ό­τι δεν τη­ρεί­ται η συγ­κε­κρι­μέ­νη ο­δη­γί­α. Τώ­ρα ό­τι κά­ποι­ος μπο­ρεί να τα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει το βρά­δυ και τα α­τυ­χή­μα­τα που τυ­χόν θα συμ­βούν δεν φαί­νε­ται να εν­δι­α­φέ­ρουν τον ι­δι­ο­κτή­τη και τις αρ­μό­δι­ες ε­λεγ­κτι­κές υ­πη­ρε­σί­ες).

Ο μέ­γι­στος α­ριθ­μός των α­τό­μων που χρη­σι­μο­ποι­ούν την “θα­λάσ­σια παι­δι­κή χα­ρά” δεν πρέ­πει να υ­περ­βαί­νει τα 10. (ε­δώ ο “νο­μο­θέ­της” ξέ­χα­σε να λά­βει υ­πό­ψη του το κέρ­δος του ι­δι­ο­κτή­τη!)

Η εγ­κα­τά­στα­ση δεν πρέ­πει να λει­τουρ­γεί με έν­τα­ση α­νέ­μου με­γα­λύ­τε­ρη ή ί­ση των 4 μπο­φόρ για λό­γους α­σφα­λεί­ας.

Δεν ε­πι­τρέ­πε­ται η χρή­ση των φου­σκω­τών α­πό ά­το­μα που δεν γνω­ρί­ζουν κο­λύμ­πι. Ε­νώ η χρή­ση τους α­πό παι­διά μι­κρό­τε­ρα των 12 ε­τών γί­νε­ται μό­νο με την συγ­κα­τά­θε­ση του γο­νιού και τη δή­λω­σή του ό­τι το παι­δί γνω­ρί­ζει κο­λύμ­πι (ας λά­βουν λοι­πόν υ­πό­ψη τους και οι γο­νείς πως η α­σφά­λεια των παι­δι­ών τους εί­ναι α­πο­κλει­στι­κά δι­κή τους ευ­θύ­νη και ας προ­βλη­μα­τι­στού­με ό­λοι μπρο­στά στην ει­κό­να μι­κρών παι­δι­ών με σω­σί­βια αμ­φι­βό­λου ποι­ό­τη­τας).

Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση, α­κό­μα και αν ό­λα ή­ταν νο­μό­τυ­πα ή γί­νουν με α­γο­ρα­σμέ­νες α­πό τα ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρον­τα εγ­κυ­κλί­ους, δεν μπο­ρού­με να δε­χθού­με το ξε­πού­λη­μα της θά­λασ­σας και τον κίν­δυ­νο στον ο­ποί­ο θέ­τουν κά­ποι­οι ε­πι­τή­δει­οι τα ί­δια μας τα παι­διά. Μπο­ρεί τώ­ρα να υ­πάρ­χει μό­νο μί­α τέ­τοι­α εγ­κα­τά­στα­ση, αλ­λά ας θυ­μη­θού­με ό­λοι πό­σες ομ­πρέ­λες και ξα­πλώ­στρες υ­πήρ­χαν στην πα­ρα­λί­α μας πριν με­ρι­κά χρό­νια. Θέ­λου­με η πα­ρα­λί­α και η θά­λασ­σα να εί­ναι ε­λεύ­θε­ρη για ό­λους. Θέ­λου­με τα παι­διά μας να μπο­ρούν να παί­ξουν στην α­κρο­θα­λασ­σιά με τα βό­τσα­λα, να έ­χουν χώ­ρο να τρέ­ξουν και να παί­ξουν στην πα­ρα­λί­α, να μπο­ρούν να κο­λυμ­πή­σουν ε­λεύ­θε­ρα στην θά­λασ­σα, α­κρι­βώς ό­πως κά­να­με και ε­μείς.

Κα­μί­α πα­ρα­χώ­ρη­ση του θα­λάσ­σιου χώ­ρου σε ι­δι­ώ­τες. Ε­λεύ­θε­ρη πρό­σβα­ση στην θά­λασ­σα για ό­λους.

Ε­παρ­κής λω­ρί­δα πρό­σβα­σης κα­τά μή­κος ό­λης της α­κτής. Οι ομ­πρέ­λες και οι ξα­πλώ­στρες των κα­τα­στη­μά­των να το­πο­θε­τούν­ται αρ­κε­τά πιο μα­κριά α­πό την α­κτο­γραμ­μή.

Οι δη­μό­σιοι χώ­ροι α­νή­κουν σε ό­λους, για αυ­τό και πρέ­πει ό­λοι να τους υ­πε­ρα­σπι­στού­με.»