H T.E Μεσσηνίας του ΚΚΕ σε δελτίο τύπου σχολιάζει τα δημοσιεύματα των τοπικών εφημερίδων της Μεσσηνίας όσον αφορά στα οικονομικά στοιχεία της επιχείρησης «ΚΑΡΕΛΙΑ Α.Ε.»
Αναλυτικά το δελτίο τύπου της Τ.Ε. Μεσσηνίας του ΚΚΕ:
«Την Πέμπτη 2 Ιούνη, στις τοπικές εφημερίδες της Μεσσηνίας, δημοσιεύτηκαν οικονομικά στοιχεία που αφορούν την επιχείρηση Καρέλια ΑΕ, για το 1ο τρίμηνο του 2016. Συγκεκριμένα, αναφέρουν αύξηση κερδών 29,56%, δηλαδή 20,6 εκατομμύρια έναντι 15,9 εκατομμυρίων το Ά τρίμηνο του 2015.
Όμως οι ίδιες εφημερίδες δεν είπαν τίποτα, που η ίδια επιχείρηση προχώρησε σε 24 απολύσεις εργαζομένων που εργάζονταν ως συμβασιούχοι.
Να θυμίσουμε ότι το έτος 2015, ο όμιλος «ξόδεψε» για τις συνολικές αποδοχές και λοιπές αμοιβές των εργαζομένων του (στην παραγωγή, την διοίκηση και την διάθεση), μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές, το ποσό των 22,4 εκατομμύρια ευρώ. Την ίδια χρονιά τα καθαρά κέρδη, ανήλθαν σε 53,9 εκατομμύρια ευρώ. Τα στοιχεία είναι σύμφωνα με τον επίσημο ισολογισμό της εταιρίας.
Δηλαδή, για κάθε 1 ευρώ που πληρώνει η εταιρεία τους εργαζόμενους για την συνολική λειτουργία της επιχείρησης (για τους εργάτες στην παραγωγή, για την διάθεση των εμπορευμάτων, για τα στελέχη της επιχείρησης), η ίδια, από αυτή την δουλειά των εργαζομένων βγάζει καθαρό κέρδος 2,4 ευρώ.
Για να επιτευχτεί αυτός ο ρυθμός κερδοφορίας η εταιρία εφαρμόζει όλη την αντεργατική νομοθεσία, απολύει, εντατικοποιεί την εργασία, προσλαμβάνει εργαζόμενους συμβασιούχους τους οποίους απολύει όταν δεν αποδίδουν το απαιτούμενο κέρδος.
Η ανάπτυξη μιας επιχείρησης και η αύξηση της κερδοφορίας της δεν συμβαδίζει με αντίστοιχη ευημερία για τους εργαζόμενους. Αντίθετα για να αυξηθούν τα κέρδη πρέπει να μεγαλώσει η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Για αυτό και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, παίρνουν τα μέτρα που χρειάζονται οι καπιταλιστές για να πετύχουν αυτό το στόχο.
Το παράδειγμα αυτής της επιχείρησης είναι άλλη μια απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι παράγουν τεράστιο πλούτο που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Όμως αυτοί που παράγουν αυτό το πλούτο παίρνουν τα ελάχιστα και συνεχώς επιδεινώνεται η ζωή τους, ενώ οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες παίρνουν τη μερίδα του λέοντος.
Για το λαό δεν υπάρχει άλλη προοπτική. Ή θα συμβιβαστεί με το σημερινό δρόμο ανάπτυξης, που είναι «βαρέλι δίχως πάτο» για τη ζωή του ή θα περάσει στην επίθεση, για να μπορέσει να ζήσει αυτός και τα παιδιά του, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες, με τις δυνατότητες που προσφέρει η επιστήμη κι η τεχνολογία, η παραγωγικότητα της εργασίας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.»
