Του Θεόδωρου Σταυριανόπουλου*
Είναι αριστερό να υπερασπίζεσαι τη διάσωση τραπεζών με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων; Είναι αριστερό να αυτοδιαψεύδεσαι καθημερινά, ακριβώς για αυτά που κατηγορούσες τους άλλους μέχρι χθες για τις επιλογές τους; Είναι αριστερό να υποστηρίζεις τη χρησιμοποίηση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων; Είναι αριστερό να παραμένουν ανεξιχνίαστες ύποπτες καταθέσεις που είναι συνδεδεμένες με πολλά σκάνδαλα της χώρας, όταν έχουν έρθει στο φως λίστες καταθετών σε τράπεζες άλλων χωρών; Τότε για την αριστερά, τι είναι δεξιό; Άλλα τα λόγια και οι τσαμπουκάδες ως αντιπολίτευση και άλλα όταν κυβερνάς. Άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας όπως πολύ σοφά αναφέρει η λαϊκή εξυπνάδα.
| Κατά τα χρόνια που συνέβη η άνοδος του λαού στην εξουσία, το επίθετο «λαϊκός» ήταν το απαραίτητο πρόσημο πάσης υπεραξίας. Από τα Μουσεία Λαϊκής Τέχνης ως τους λαϊκούς τραγουδιστές, το λαϊκό θέατρο και το λαϊκό καπιταλισμό. Καμία πολιτική δεν ευδοκίμησε στον τόπο αν δεν θυσίαζε ένα έστω δάκρυ στο βωμό του «λαϊκού». Ο στρατηγός μπάρμπα-Γιάννης Μακρυγιάννης απετέλεσε τον πρώτο άγιο στο μαρτυρολόγιο της λαϊκής ψυχής, απετέλεσε τον πατριάρχη πάσης λαϊκότητας. Απέναντί του στέκονταν οι τυραννικοί Βαυαροί και ο γαλλόδουλος Ιωάννης Κωλέττης, διαβόλοι και τριβόλοι, που κατέτρωγαν τις σάρκες της αγνότητάς του. Ο καθαγιασμός του Μακρυγιάννη χάραξε και την πνευματική γραμμή της λαϊκής κυριαρχίας.
Αλήθεια, ποιο είναι το «λαϊκό» στην Ελλάδα του 2015; Είναι ο ελεύθερος επαγγελματίας που δεν κόβει απόδειξη; Είναι ο δημόσιος υπάλληλος που τα παίρνει; Είναι ο αγανακτισμένος που θέλει τη δραχμή για να ησυχάσει; Είναι ο εκπαιδευτικός που δεν δέχεται την αξιολόγηση; Ή μήπως είναι ο χρυσαυγίτης που ως παιδί του λαού χτυπάει όποιο μαυριδερό βρει στο δρόμο του; Τη δυστροπία αυτήν τη μεγεθύνουν αποτελεσματικά κάθε βράδυ τα τηλεπαράθυρα με τις ασώματες κεφαλές καθώς και η καταθλιπτική κατάντια του Κοινοβουλίου, με τις βρισιές και τη μαγκιά να εμφανίζονται ως πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας. Εκτιμώ ότι η πολιτιστική επανάσταση που χρειάζεται ο τόπος, απαιτεί κατ’ αρχάς την αναζήτηση της χαμένης σημασίας των λέξεων. Στη συνέχεια παρακάτω θα σχολιάσω το λαβύρινθο της ελληνικής ατιμωρησίας. Στη χώρα μας συνηθίζεται τα πρόστιμα στους παραβάτες να αποτελούν μέρος του ποσού που ωφελήθηκαν. Για να σταματήσουν οι όποιες παραβάσεις θα πρέπει αφ’ ενός μεν να εφαρμόζεται αυστηρά ο νόμος και αφ’ ετέρου τα πρόστιμα να είναι πολλαπλάσια του ποσού ωφέλειας του παραβάτη. Έτσι όχι μόνο δεν θα υπάρχει παρανομία αλλά η παράβαση δεν θα υπάρχει ούτε και ως σκέψη. Παρακάτω ενδεικτικά θα αναφέρω μερικά παραδείγματα ατιμωρησίας.
Οι εμπνευστές των μέτρων των Μνημονίων δεν έχουν καταλάβει ότι με τις φοροκαταιγίδες, που επιβάλλουν, το κράτος αντί να εισπράττει χάνει έσοδα. Έκτακτες εισφορές, έμμεσοι φόροι στα καύσιμα, στα ποτά και τα τσιγάρα, «χαράτσια» στην κινητή και ακίνητη περιουσία, όλα πηγαίνουν στραβά και δεν συμβάλουν καθόλου στη δημοσιονομική εξυγίανση. Αντιθέτως, καταστρέφουν την αγορά και γίνονται αιτία δεινών για πολίτες και επιχειρήσεις, χωρίς να προσφέρουν δημόσια έσοδα στο κράτος. Η υπερφορολόγηση κατέστρεψε την κτηματαγορά, ενώ η οικοδομική δραστηριότητα εδώ και μια πενταετία σημειώνει ελεύθερη πτώση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα δημοσιονομικής αποτυχίας ήταν και συνεχίζει να είναι η αύξηση φόρων στα Ι.Χ.. Σε όλα τα μνημόνια προβλέπεται να αυξηθούν τα έσοδα από τα τέλη κυκλοφορίας. Τελικά, στα κρατικά ταμεία μπαίνουν λιγότερα έσοδα επειδή οι ιδιοκτήτες οχημάτων καταθέτουν μαζικά τις πινακίδες. Οι πωλήσεις αυτοκινήτων κατέρρευσαν και το κράτος πλέον χάνει πολλαπλά έσοδα από τα τέλη ταξινόμησης. Σε ό,τι αφορά τα τσιγάρα, παρά τις αυξήσεις φόρων το Ελληνικό Δημόσιο χάνει έσοδα επειδή η αγορά κατακλύζεται από λαθραία τσιγάρα και οι καταναλωτές προτιμούν πλέον τα στριφτά ή τα πούρα. Τραγικός είναι και ο απολογισμός των αυξήσεων ΦΠΑ στο 23%. Μεγάλος ντόρος γίνεται για την αύξηση του ΦΠΑ στο 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Εν τη γενέσει έπρεπε να είχε ξεκαθαρισθεί από την Κυβέρνηση 23% στα ιδιωτικά σχολεία και 13% στα φροντιστήρια Μ.Ε. και Ξενόγλωσσα έτσι δεν θα είχε δημιουργηθεί καμία αντίδραση. Οι διαρκείς παλινδρομήσεις στην απόφαση δημιουργούν το πρόβλημα. Πάντα σε αυτή τη χώρα από την υπερβολή μετακυλάμε στο μαρτύριο της σταγόνας. Δυστυχώς και το 3ο Μνημόνιο είναι το ίδιο επώδυνο όπως και τα άλλα δύο, διότι δεν υπάρχουν δεξιά και αριστερά μνημόνια. Όλοι βρισκόμενοι στο χώρο της αντιπολίτευσης αριστερίζουν έχοντας τις λύσεις στο τσεπάκι! Οπότε σήμερα ο κόσμος έχει «χάσει τη μπάλα» σχετικά με το τι είναι αριστερό και τι δεξιό. |
*MSc Ηθ. Φιλοσοφίας – Μαθηματικός
