Του Τάκη Καραγιάννη
Ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει ένα λάθος. Όχι το ότι θέτει θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, δεν είναι ο μόνος άλλωστε. Το παραστράτημά του είναι πως επιλέγει να αλλάξει τον χώρο που κατηγορεί πως τον έφαγε και δεν επιλέγει να δημιουργήσει κάτι καινούριο. Μακριά από αγκυλώσεις και συντεχνιακές λογικές, από παλαιοσυνδικαλιστικούς τακτικισμούς και γερασμένα στελέχη.
Δεν έχει καμία σημασία εάν ο ίδιος δικαιωθεί από τις εξελίξεις. Έτσι κι αλλιώς, όποιος εξετάζει ψύχραιμα την πολιτική καθημερινότητα στη χώρα βλέπει πως ο αντιμνημονιακός Αντώνης Σαμαράς (μέχρι και πριν λίγους μήνες έλεγε πως σκίζει τα Μνημόνια κάθε μέρα) τηρεί κατά γράμμα τις απαιτήσεις της τρόικας και πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει εγκαταλείψει τη ρητορική για ελικόπτερα και κρεμάλες. Η Ρωσία αποδείχθηκε ανίκανη και απρόθυμη να μας δανείσει, το ίδιο και η Κίνα. Θυμάστε πόσος κόσμος τα παρουσίαζε αυτά ως λύσεις. Συνεπώς, το βασικό επιχείρημα για το οποίο «κατηγορείται», η είσοδος στο Μνημόνιο, έχει καταρρεύσει. Από εδώ και πέρα στα καφενεία μπορούν να συζητήσουν για τα υπόλοιπα πράγματα που έκανε στα δύο χρόνια που έμεινε στην πρωθυπουργία.
Το λάθος του είναι πως επιμένει να επιστρέψει στο ΠΑΣΟΚ. Το βασικό κομμάτι του κόσμου που συντάχθηκε δίπλα του πριν το 2009 έχει πάρει, ήδη, τον δρόμο για τον ΣΥΡΙΖΑ ή για άλλους κομματικούς μηχανισμούς. Κάποιοι θα επιστρέψουν, αλλά όχι όλοι. Το ΠΑΣΟΚ έχει απαξιωθεί. Δεν έχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον. Έχει δάνεια που δεν εξυπηρετούνται, σαπισμένες δομές και κουρελιασμένα θεμέλια. Μπορεί, βέβαια, να καυχιέται πως είναι ένα κανονικό αριστερό κόμμα. Με μικρό ποσοστό και τα κορυφαία στελέχη του να τσακώνονται για τις καρέκλες.
Το ΠΑΣΟΚ καταβρόχθισε τη σάρκα του. Ο άνθρωπος που καυχιέται πως θέλησε να αλλάξει την Ελλάδα και πως τον έφαγαν τα συμφέροντα, τώρα θέλει να επιστρέψει στον χώρο που έδιωξε όλους τους ανθρώπους που προσπάθησαν να κάνουν μεταρρυθμίσεις. Τον ίδιο, τον Ραγκούση, τον Γερουλάνο και άλλους. Οξύμωρο, έτσι; Δηλαδή, αν είναι να δεις, βρε παιδί μου, μια επιστροφή Παπανδρέου, τουλάχιστον να τη δεις με τον Γερουλάνο, τον Ραγκούση, τον Μόσιαλο κ.λπ. Όχι με τον Πρωτόπαπα, τη Χριστοφιλοπούλου και τον Κασσή κ.λπ.
Όσοι τον στήριξαν και τον στηρίζουν ακόμη -κόντρα στο ρεύμα- θα προτιμούσαν την οριστική ρήξη. Έξω από το κόμμα, σε έναν άλλον, νέο σχηματισμό. Για να μην υπάρχει κανένα βαρίδι και κανένα «δάνειο» να εξοφληθεί. Θα φανέρωνε αντανακλαστικά -αν το είχε κάνει πιο νωρίς-, θάρρος και ικανότητα -εάν κατάφερνε να συγκεντρώσει κάποιο ποσοστό. Δεν έδειξε τίποτα από αυτά. Γιατί το κάνει αυτό; Αφενός γιατί θεωρεί το χώρο ιδιόκτητο, ως κληρονομιά από τον πατέρα του. Αλλά αυτό δεν είναι περισσότερο πείσμα, παρά πολιτική; Επίσης, για να καρπωθεί το 4%-5% που παραμένει στο κόμμα ανεξαρτήτως ηγεσίας. Πώς είναι οι οπαδοί ομάδων που ανεξάρτητα από τον προπονητή, τον πρόεδρο και το θέαμα πηγαίνουν στο γήπεδο; Ε, αυτούς. Και ξέρετε, αυτό το ποσοστό σου εξασφαλίζει κοινοβουλευτική παρουσία.
Η τράπουλα το επόμενο διάστημα θα ανακατευτεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι εξελίξεις πριν και -κυρίως- μετά τις εκλογές θα φέρουν τον κόσμο από το ένα κόμμα στο άλλο, κυρίως σε όσα φιλοδοξούν να βρίσκονται στο κέντρο και αριστερά από αυτό. Αν ο Παπανδρέου επιβάλλει θεσμικά συνέδριο και εκλογή προέδρου από τη βάση, λογικά θα το πάρει το κόμμα. Αν όχι, ενδεχομένως κάνει το βήμα για τον νέο πολιτικό φορέα. Αλλά τότε θα είναι αργά. Και θα είναι και ηττημένος.
protagon.gr
