Να δώ­σουν, κά­λε­σε τους πο­λί­τες ο Α­λέ­ξης Τσί­πρας, “μί­α και μό­νη εν­το­λή στη συγ­κυ­βέρ­νη­ση της υ­πο­τέ­λειας: Φύ­γε­τε!” κα­τά την ο­μι­λί­α του στην πα­ρου­σί­α­ση του ευ­ρω­φη­φο­δελ­τί­ου του ΣΥΡΙΖΑ, στην Α­θη­να­ΐ­δα.

Ο πρό­ε­δρος του κόμ­μα­τος και υ­πο­ψή­φιος του ΚΕΑ για την προ­ε­δρί­α της Κο­μι­σιόν τό­νι­σε πως “ό­λη η Ευ­ρώ­πη γε­λά­ει με τα πα­ρα­μύ­θια” της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά, σχε­τι­κά με το τέ­λος των μνη­μο­νί­ων και την έ­ξο­δο στις α­γο­ρές και, την ί­δια στιγ­μή, ζή­τη­σε α­πό τον ελ­λη­νι­κό λα­ό να βά­λει τέ­λος στην “α­κρο­δε­ξιά του Μα­ξί­μου”.

“Δώ­στε μια και μό­νη εν­το­λή στη συγ­κυ­βέρ­νη­ση της υ­πο­τέ­λειας: Φύ­γε­τε! Μια και μό­νη εν­το­λή προς τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες δυ­νά­μεις σε ό­λη την Ευ­ρώ­πη. Φύ­γε­τε!”, τό­νι­σε ο Αλ. Τσί­πρας, δί­νον­τας το μή­νυ­μα των ευ­ρω­ε­κλο­γών της 25ης Μα­ΐ­ου. Και πρό­σθε­σε:

“Τώ­ρα εί­ναι η με­γά­λη ευ­και­ρί­α. Να α­να­τρέ­ψου­με την πιο σκλη­ρή, την πιο τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή που ε­φαρ­μό­στη­κε πο­τέ σε ευ­ρω­πα­ϊ­κή χώ­ρα. Να αλ­λά­ξου­με τους πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη. Εμ­πρός λα­έ, μην τους φο­βη­θείς, εί­ναι το σύν­θη­μά μας”.

Ο ε­πι­κε­φα­λής του ΣΥΡΙΖΑ κά­λε­σε τον ελ­λη­νι­κό λα­ό να δώ­σει “στην Α­ρι­στε­ρά τη δύ­να­μη και η δυ­να­τό­τη­τα για πρώ­τη φο­ρά να δεί­ξει πώς κα­τα­νο­εί και σή­με­ρα ό­πως και χθες τι ση­μαί­νει α­φο­σί­ω­ση στην υ­πό­θε­ση του λα­ού και της πα­τρί­δας. Τι ση­μαί­νει αρ­μο­νί­α λό­γων και έρ­γων. Τι ση­μαί­νει ε­ξου­σί­α που δεν θέ­λει να α­να­πα­ρά­γει τον ε­αυ­τό της αλ­λά να πα­ρά­γει πε­ρισ­σό­τε­ρη δη­μο­κρα­τί­α, και πε­ρισ­σό­τε­ρη συμ­με­το­χή για τον πο­λί­τη. Τι ση­μαί­νει δι­α­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές, δι­εκ­δί­κη­ση ό­σων μας α­νή­κουν, υ­πε­ρά­σπι­ση της κυ­ρι­αρ­χί­ας και της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της χώ­ρας. Τι ση­μαί­νει υ­πε­ρή­φα­νη ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης, που υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται το α­πα­ρα­βί­α­στο των συ­νό­ρων και αν­τι­στέ­κε­ται σε ο­ποι­α­δή­πο­τε αλ­λα­γή του status στη βαλ­κα­νι­κή. Τι ση­μαί­νει ι­σο­νο­μί­α, ι­σο­πο­λι­τεί­α, αν­τί­θε­ση σε κά­θε μορ­φή α­λυ­τρω­τι­σμού”.

Ο­λό­κλη­ρη η ο­μι­λί­α του Α­λέ­ξη Τσί­πρα:

Φί­λες και φί­λοι

Σας με­τα­φέ­ρω μή­νυ­μα αι­σι­ο­δο­ξί­ας, μή­νυ­μα νί­κης, μή­νυ­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης α­πό την άλ­λη γω­νιά της Ευ­ρώ­πης. Α­πό το Πόρ­το της Πορ­το­γα­λί­ας, α­πό τη Κομ­πο­στέ­λα της Γα­λι­κί­ας, αλ­λά και α­πό τη Πρά­γα της Τσε­χί­ας. Ό­λη η Ευ­ρώ­πη μι­λά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ό­λη η Ευ­ρώ­πη πε­ρι­μέ­νει α­πό το ΣΥΡΙΖΑ να κά­νει τη με­γά­λη α­να­τρο­πή στην Ελ­λά­δα και να α­νά­ψει τη σπί­θα της αλ­λα­γής σε ό­λη την Ευ­ρώ­πη. Μια Ευ­ρώ­πη που βρί­σκε­ται σε κρί­σι­μο σταυ­ρο­δρό­μι.

Η Ε­νω­μέ­νη Ευ­ρώ­πη βρί­σκε­ται στην πιο κρί­σι­μη καμ­πή της ι­στο­ρί­ας της. Χτί­ζον­ται τεί­χη τα ο­ποί­α α­πο­κλεί­ουν ε­κα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους ό­χι μό­νο α­πό τα ο­φέ­λη της προ­ό­δου, αλ­λά και α­πό τα στοι­χει­ώ­δη για μια αν­θρώ­πι­νη ζω­ή. Το α­παρ­τχά­ιντ του σκό­τους και του χρή­μα­τος δι­α­χω­ρί­ζει το νό­το α­πό το βορ­ρά και δια­ιρεί τους αν­θρώ­πους. Η Έ­νω­ση που ξε­κί­νη­σε ως κοι­νό­τη­τα ι­σό­τι­μων κρα­τών ε­ξε­λίσ­σε­ται μπρο­στά στα μά­τια μας σε έ­νω­ση ι­δι­ο­κτη­τών της Ευ­ρώ­πης α­πό τη μια και υ­πο­τα­κτι­κών α­πό την άλ­λη. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό το πιο πρό­σφα­το πα­ρά­δειγ­μα: Η κυ­ρί­α Μέρ­κελ και ο κύ­ριος Σό­ιμ­πλε υ­πο­δει­κνύ­ουν α­προ­σχη­μά­τι­στα στους Έλ­λη­νες τι να ψη­φί­σουν στις ευ­ρω­ε­κλο­γές. Πιο ε­πι­τα­κτι­κά μά­λι­στα α­π’ ό­τι το κά­νουν στη Σα­ξο­νί­α, ή στη Βαυ­α­ρί­α. Για­τί έμ­με­σα ή ά­με­σα α­πει­λούν τους Έλ­λη­νες με σκλη­ρές τι­μω­ρί­ες αν δεν στη­ρί­ξουν τον κύ­ριο Σα­μα­ρά και την α­κρο­δε­ξιά ο­μά­δα του Μα­ξί­μου. Αυ­τή η Ευ­ρώ­πη του δι­χα­σμού, αλ­λά και της φτώ­χειας, της α­νερ­γί­ας, της κοι­νω­νι­κής πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­σης, δεν έ­χει σχέ­ση με τη δι­κή μας Ευ­ρώ­πη.

Η δι­κή μας Ευ­ρώ­πη εί­ναι η Ευ­ρώ­πη των λα­ών και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Αυ­τήν την Ευ­ρώ­πη. Την Ευ­ρώ­πη της κας Μέρ­κελ και των τρα­πε­ζι­τών, ε­μείς θα την αλ­λά­ξου­με. Με τη ψή­φο και με τους α­γώ­νες μας. Αν αυ­τή η Ευ­ρώ­πη, κι αυ­τή η Ελ­λά­δα, α­ρέ­σουν σε κά­ποι­ους, τό­τε ας πει­θαρ­χή­σουν στις γερ­μα­νι­κές εν­το­λές. Ας στη­ρί­ξουν κι ας ψη­φί­σουν ε­κεί­νους που και με ε­πί­ση­μη γερ­μα­νι­κή βού­λα α­να­δεί­χτη­καν οι κα­λύ­τε­ροι εν Ελ­λά­δι αν­τι­πρό­σω­ποι των γερ­μα­νι­κών συμ­φε­ρόν­των, των συμ­φε­ρόν­των του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού κε­φα­λαί­ου.

Ε­μείς πάν­τως δεν έ­χου­με τέ­τοι­ο σκο­πό. Και δεν εί­χα­με πο­τέ. Στην δι­α­κή­ρυ­ξή μας για τις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2009, θυ­μά­μαι, πε­ρι­γρά­ψα­με λέ­ξη προς λέ­ξη το σχέ­διο των α­γο­ρών και της συν­τη­ρη­τι­κής ευ­ρω­πα­ϊ­κής νο­μεν­κλα­τού­ρας, που ο­δή­γη­σε στην τε­ρά­στια οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση. Που ε­ξε­λί­χθη­κε σε μια πρω­το­φα­νή στην α­γρι­ό­τη­τά της, ε­πέ­λα­ση ε­ναν­τί­ον ό­σων κα­τέ­κτη­σαν οι Ευ­ρω­παί­οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι ευ­ρω­πα­ϊ­κοί λα­οί με α­γώ­νες και θυ­σί­ες. Τό­τε εί­πα­με: αυ­τή δεν εί­ναι η Ευ­ρώ­πη που ο­ρα­μα­τι­ζό­μα­στε. Εί­πα­με: «Δεν μοι­ρα­στή­κα­με τα κέρ­δη σας-δεν θα πλη­ρώ­σου­με την κρί­ση σας!» Ζη­τή­σα­με μα­ζί με τις δυ­νά­μεις της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Α­ρι­στε­ράς και την ευ­ρω­ο­μά­δα μας «Να αλ­λά­ξου­με το το­πί­ο!»

Και ό­λο το χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα α­πό τό­τε, ό­ταν άλ­λοι συμ­με­τεί­χαν σε α­να­κτο­βού­λια κα­τα­στρο­φής και προ­συ­πέ­γρα­φαν μνη­μό­νια ι­σο­πέ­δω­σης, ε­μείς αν­τι­πα­λεύ­α­με με ό­λες μας τις δυ­νά­μεις αυ­τή την πο­λι­τι­κή.

Αυ­τή εί­ναι η α­λή­θεια. Και μ’ αυ­τή την α­λή­θεια στε­κό­μα­στε σή­με­ρα μπρο­στά σε κά­θε πο­λί­τη, άν­τρα και γυ­ναί­κα, αυ­τής της χώ­ρας. Στε­κό­μα­στε μπρο­στά σε κά­θε πο­λί­τη της Ευ­ρώ­πης. Και λέ­με. Δεν πά­ει άλ­λο. Η Ευ­ρώ­πη της κυ­ρί­ας Μέρ­κελ δεν εί­ναι η δι­κή μας Ευ­ρώ­πη.

Η Ευ­ρώ­πη ή θα κά­νει έ­να άλ­μα προς το φως, προς τη δη­μο­κρα­τί­α και τα δι­και­ώ­μα­τα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, ή θα την κα­τα­πι­εί ο σκο­τει­νός με­σαί­ω­νας στον ο­ποί­ο την ο­δη­γούν. Γι’ αυ­τό και ε­πεί­γει να α­παν­τή­σου­με και να αν­τε­πι­τε­θού­με. Να με­τα­τρέ­ψου­με αυ­τές τις ευ­ρω­ε­κλο­γές στην αρ­χή μιας νέ­ας πο­ρεί­ας για την Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη. Μπο­ρού­με; Ναι, μπο­ρού­με!

Πε­ρι­ο­δεύ­ον­τας στον ευ­ρω­πα­ϊ­κό νό­το, στην Ι­σπα­νί­α, την Ι­τα­λί­α, την Πορ­το­γα­λί­α, αλ­λά και σε χώ­ρες του βο­ρά, δι­α­πί­στω­σα ό­τι οι δυ­νά­μεις του δι­α­φω­τι­σμού, της δη­μο­κρα­τί­ας, του ρι­ζο­σπα­στι­σμού, της αν­τί­στα­σης, της αλ­λα­γής εί­ναι πα­ρού­σες σε ό­λη την Ευ­ρώ­πη. Και ε­νι­σχύ­ον­ται. Ε­κα­τομ­μύ­ρια Ευ­ρω­παί­οι, στο νό­το, αλ­λά και στο βορ­ρά, κι­νη­το­ποι­ούν­ται. Α­παι­τούν μια άλ­λη πο­λι­τι­κή, στον αν­τί­πο­δα της ση­με­ρι­νής.

Και να σας πω και κά­τι τι­μη­τι­κό για τη χώ­ρα μας: Η Ελ­λά­δα, που οι κρα­τούν­τες ή­θε­λαν, με τα μνη­μό­νια, να κρε­μά­σουν το κε­φά­λι της στο φα­νο­στά­τη του Βε­ρο­λί­νου, προς γνώ­ση και συμ­μόρ­φω­ση των υ­πο­λοί­πων, έ­χει γί­νει χώ­ρα-σύμ­βο­λο της αν­τί­στα­σης. Ό­πως κά­πο­τε…

Στην Ελ­λά­δα προ­σβλέ­πουν για να αρ­χί­σει η αν­τε­πί­θε­ση των λα­ών. Στον ΣΥΡΙΖΑ ε­πεν­δύ­ουν ελ­πί­δες ε­κα­τομ­μύ­ρια Ευ­ρω­παί­οι που υ­πο­φέ­ρουν α­πό τις πο­λι­τι­κές της κυ­ρί­ας Μέρ­κελ και της ευ­ρω­πα­ϊ­κής ι­ε­ρής συμ­μα­χί­ας. Κι ε­μείς υ­πο­σχό­μα­στε να μην τους α­πο­γο­η­τεύ­σου­με. Ού­τε τους Έλ­λη­νες, ού­τε τους Ευ­ρω­παί­ους.

Ε­ξάλ­λου έ­χου­με μα­ζί μας τον Μα­νώ­λη Γλέ­ζο. Τον άν­θρω­πο που έ­χει α­πο­δεί­ξει ό­τι α­κό­μα και οι σι­δε­ρό­φρα­κτοι εί­ναι α­νί­σχυ­ροι μπρο­στά στη θέ­λη­ση των λα­ών για ε­λευ­θε­ρί­α, α­νε­ξαρ­τη­σί­α, και πρό­ο­δο. Που εί­ναι έ­τοι­μος να μας ο­δη­γή­σει και πά­λι, για να κα­τε­βά­σου­με τη ση­μαί­α των μνη­μο­νί­ων, της λι­τό­τη­τας, της υ­πο­τέ­λειας, της υ­πο­τα­γής, του φό­βου, α­πό την Α­κρό­πο­λη. Που εί­ναι έ­τοι­μος και α­κού­ρα­στος να μας ο­δη­γή­σει να δι­εκ­δι­κή­σου­με α­νυ­πο­χώ­ρη­τα αυ­τό που η Γερ­μα­νί­α χρω­στά­ει, ό­χι μό­νο σε ε­μάς, αλ­λά σε ό­λους τους λα­ούς της Ευ­ρώ­πης.

Φί­λες και φί­λοι, Ας το κά­νου­με για άλ­λη μια φο­ρά κα­θα­ρό προς ό­λους: Το σταυ­ρο­δρό­μι μπρο­στά στο ο­ποί­ο βρί­σκε­ται η Ευ­ρώ­πη, θέ­τει για την Ελ­λά­δα δι­λήμ­μα­τα ζω­ής και θα­νά­του. Ποι­α Ελ­λά­δα θέ­λου­με; Υ­πάρ­χει κα­νείς που α­πο­δέ­χε­ται την α­πά­τη και τρέ­φει την αυ­τα­πά­τη ό­τι η ση­με­ρι­νή πλη­γω­μέ­νη, ρη­μαγ­μέ­νη, τα­πει­νω­μέ­νη Ελ­λά­δα μπο­ρεί ν α α­να­κάμ­ψει με την πο­λι­τι­κή και τους πο­λι­τι­κούς που την ο­δή­γη­σαν ως ε­δώ; Υ­πάρ­χει κα­νείς που α­πο­δέ­χε­ται την α­πά­τη και τρέ­φει την αυ­τα­πά­τη ό­τι α­πό την πε­λώ­ρια α­δι­κί­α, και την πε­λώ­ρια α­παν­θρω­πιά, εί­ναι δυ­να­τό να γεν­νη­θεί μια Ελ­λά­δα της δι­και­ο­σύ­νης και του αν­θρω­πι­σμού; Υ­πάρ­χει κα­νείς που α­πο­δέ­χε­ται την α­πά­τη και τρέ­φει την αυ­τα­πά­τη ό­τι η δη­μο­κρα­τι­κή ο­μα­λό­τη­τα και η πο­λι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα εί­ναι α­σφα­λείς στα χέ­ρια του κυ­ρί­ου Σα­μα­ρά, του κυ­ρί­ου Μπαλ­τά­κου, της α­κρο­δε­ξιάς σέ­χτας του Μα­ξί­μου και των μαύ­ρων συ­νο­μι­λη­τών τους της εγ­κλη­μα­τι­κής Χρυ­σής Αυ­γής;

Υ­πάρ­χουν θα πεί­τε. Η Μέρ­κελ, ο Σό­ιμ­πλε, ο Μπα­ρό­ζο, ο Γι­ούν­κερ. Αυ­τοί έ­χουν α­παν­τή­σει στο δί­λημ­μα. Μα­ζί με τον Σα­μα­ρά, τον Βε­νι­ζέ­λο, τον Ά­δω­νι, τον Πάγ­κα­λο, έ­χουν κά­νει την ε­πι­λο­γή τους. Και η ε­πι­λο­γή τους εί­ναι η Ελ­λά­δα που ζού­με. Εί­ναι η λι­τό­τη­τα, η φτώ­χεια, η α­νερ­γί­α, η α­πό­γνω­ση, τα α­δι­έ­ξο­δα των νέ­ων. Α­πό­φα­σή τους εί­ναι ό­χι α­πλώς να ε­πι­βά­λουν μια αν­τι­δρα­στι­κή πο­λι­τι­κή. Α­πό­φα­σή τους εί­ναι να ε­πι­βά­λουν έ­να νέ­ο κα­θε­στώς στη χώ­ρα. Βάρ­βα­ρο, ά­γριο, αν­τι­δη­μο­κρα­τι­κό, κα­τα­δι­κα­στι­κό για τη με­γά­λη πλει­ο­ψη­φί­α των Ελ­λή­νων. Αυ­τή την Ελ­λά­δα θέ­λουν, για­τί αυ­τή τους βο­λεύ­ει. Οι­κό­πε­δο, α­ποι­κί­α, στρα­τό­πε­δο συγ­κέν­τρω­σης φτη­νής και α­να­σφά­λι­στης ερ­γα­σί­ας. Με κρά­τος-εκ­βια­στή. Με λα­ό ε­ξου­θε­νω­μέ­νο και υ­πο­ταγ­μέ­νο.

Ας λέ­νε ό­τι τα μνη­μό­νια τε­λει­ώ­νουν. Το κα­θε­στώς των μνη­μο­νί­ων ήρ­θε για να μεί­νει. Και θα μεί­νει αν δεν το α­να­τρέ­ψου­με ε­μείς, αν δεν το α­να­τρέ­ψει ο λα­ός μας. Αυ­τή εί­ναι η α­λή­θεια. Στις ευ­ρω­ε­κλο­γές, συ­νε­πώς, εί­μα­στε υ­πο­χρε­ω­μέ­νοι να ε­πι­λέ­ξου­με. Με την Ελ­λά­δα που ο­ρί­ζει τον ε­αυ­τό της, ή με την Ελ­λά­δα που ο­ρί­ζει η κυ­ρί­α Μέρ­κελ. Με την Ελ­λά­δα που ο­ρί­ζει τον ε­αυ­τό της ή με την Ελ­λά­δα που ε­ξο­ρί­ζει α­πό τα πο­λι­τι­σμέ­να κρά­τη ο κύ­ριος Σό­ιμ­πλε, και δι­ο­ρί­ζει κλη­τή­ρα του Βε­ρο­λί­νου ο κύ­ριος Σα­μα­ράς. Με την Ελ­λά­δα που αν­τι­στέ­κε­ται και ε­πι­μέ­νει, ή με την Ελ­λά­δα που κον­το­στέ­κε­ται και πε­ρι­μέ­νει να τη σώ­σουν ε­κεί­νοι που την κα­τα­στρέ­φουν.

Και σε τε­λευ­ταί­α α­νά­λυ­ση έ­να εί­ναι το δι­α­κύ­βευ­μα σε ό­λη την Ευ­ρώ­πη:

Με την Μέρ­κελ ή με την α­ρι­στε­ρά; Με τα μνη­μό­νια μέ­χρι το 2040 ή με μια γεν­ναί­α και α­πο­φα­σι­στι­κή φυ­γή προς τα μπρος με το πρό­γραμ­μα σω­τη­ρί­ας και α­νά­πτυ­ξης που προ­τεί­νει η Α­ρι­στε­ρά; Αυ­τά τα δι­λήμ­μα­τα φί­λες και φί­λοι δεν τα κα­τα­σκευ­ά­σα­με ε­μείς. Τα προ­βάλ­λει η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Σε κά­θε ελ­λη­νι­κό σπί­τι, σε κά­θε οι­κο­γέ­νεια, σε κά­θε τό­πο δου­λειάς, σε κά­θε τό­πο συ­νάν­τη­σης, οι άν­θρω­ποι α­γω­νιούν και α­να­ρω­τι­ούν­ται πώς θα α­παλ­λα­γούν α­πό το ζό­φο. Στε­κό­μα­στε με σε­βα­σμό α­πέ­ναν­τί τους. Στε­κό­μα­στε ό­μως και με α­γω­νι­στι­κή σι­γου­ριά. Εί­μα­στε σάρ­κα α­πό τη σάρ­κα του ελ­λη­νι­κού λα­ού. Και δι­α­κη­ρύσ­σου­με σε ό­λους τους τό­νους.

Ο μό­νος δρό­μος της σω­τη­ρί­ας για μας και για την πα­τρί­δα εί­ναι ο δρό­μος του α­γώ­να. Ο δρό­μος της συμ­με­το­χής. Ο δρό­μος της ε­νό­τη­τας.

Κι αυ­τή τη στιγ­μή ήρ­θαν έ­τσι τα πράγ­μα­τα ώ­στε ο δρό­μος αυ­τός εί­ναι ο δρό­μος της α­ρι­στε­ράς. Για­τί εί­μα­στε έ­τοι­μοι να δι­α­χει­ρι­στού­με την α­να­τρο­πή που ταυ­τί­ζε­ται με την α­νά­πτυ­ξη και την πα­ρα­γω­γι­κή α­να­συγ­κρό­τη­ση της χώ­ρας. Με τον ά­με­σο τερ­μα­τι­σμό της λι­τό­τη­τας. Με την α­κύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων και των 400 ε­φαρ­μο­στι­κών τους νό­μων. Με την ευ­ρω­πα­ϊ­κή δι­ά­σκε­ψη για το χρέ­ος και την δι­α­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του. Με την κα­τάρ­γη­ση κά­θε μέ­τρου που έ­χει ο­δη­γή­σει σε ερ­γα­σια­κό με­σαί­ω­να.

Το ψη­φο­δέλ­τιο του ΣΥΡΙΖΑ που πα­ρου­σι­ά­ζου­με σή­με­ρα δεν προ­σφέ­ρει κλά­δο Ε­λιάς σε ό­σους κα­τέ­στρε­ψαν και κα­τα­στρέ­φουν τη χώ­ρα. Δεν προ­σφέ­ρει την α­σπί­δα του life style και του “ας το πά­ρει το Πο­τά­μι” στους αί­τιους και στις αι­τί­ες της κα­τα­στρο­φής. Εί­ναι ψη­φο­δέλ­τιο α­λή­θειας και μά­χης.

Συ­ζη­τή­σα­με πο­λύ ό­ταν άλ­λοι κα­τάρ­τι­ζαν ψη­φο­δέλ­τια με έ­να “α­πο­φα­σί­ζου­με και δι­α­τά­ζου­με”. Βα­σα­νι­στή­κα­με, δο­κι­μά­σα­με, δι­ορ­θώ­σα­με, κά­που δι­α­φω­νή­σα­με, αλ­λά το α­πο­τέ­λε­σμα μας κά­νει ό­λους πε­ρή­φα­νους.

Σή­με­ρα, λοι­πόν, πα­ρου­σι­ά­ζου­με έ­να ψη­φο­δέλ­τιο νί­κης και α­να­τρο­πής. Πο­τέ άλ­λο­τε δε κα­τα­φέ­ρα­με να συμ­πυ­κνώ­σου­με σε έ­να ψη­φο­δέλ­τιο τό­σο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά, την εμ­πει­ρί­α και τη συλ­λο­γι­κή σο­φί­α, με την α­γω­νι­στι­κό­τη­τα και το ρι­ζο­σπα­στι­σμό. Τη γνώ­ση της δι­α­νό­η­σης με το αυ­θόρ­μη­το των κι­νη­μά­των. Το νε­α­νι­κό με το ώ­ρι­μο. Στο ψη­φο­δέλ­τιό μας εκ­φρά­ζον­ται και εκ­προ­σω­πούν­ται: η αν­τί­στα­ση, η αν­τι­δι­κτα­το­ρι­κή πά­λη, τα δη­μο­κρα­τι­κά κι­νή­μα­τα, τα σκιρ­τή­μα­τα λα­ϊ­κής πρω­το­βου­λί­ας, οι συλ­λο­γι­κό­τη­τες, η ερ­γα­τι­κή τά­ξη, οι ε­πι­στή­μο­νες, οι νέ­οι, οι γυ­ναί­κες, η κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­η. Ό­λοι οι με­γά­λοι και μι­κροί α­γώ­νες των και­ρών μας. Αλ­λά και η σύγ­χρο­νη ι­στο­ρί­α των α­γώ­νων του λα­ού μας.

Αυ­τό ΝΑΙ, εί­ναι το δι­κό ΜΑΣ ψη­φο­δέλ­τιο. Αυ­τό ΝΑΙ τολ­μώ να πω, α­πευ­θυ­νό­με­νος σε κά­θε ελ­λη­νί­δα και σε κά­θε Έλ­λη­να, εί­ναι το δι­κό ΣΑΣ ψη­φο­δέλ­τιο. Το ψη­φο­δέλ­τιο που σε κά­θε ό­νο­μά του α­να­πνέ­ει μια πα­ρό­τρυν­ση: Έλ­λη­νες ση­κω­θεί­τε. Το μέλ­λον δεν θα ‘ρ­θει α­πό μό­νο του έ­τσι νέ­το σκέ­το, αν δεν πά­ρου­με μέ­τρα κι ε­μείς. Χρέ­ος μας εί­ναι η α­πο­τρο­πή της αν­θρω­πι­στι­κής κα­τα­στρο­φής. Χρέ­ος μας εί­ναι κα­νέ­νας άν­θρω­πος μό­νος του α­πέ­ναν­τι στη θύ­ελ­λα της κρί­σης και των μνη­μο­νί­ων. Χρέ­ος μας εί­ναι μια κοι­νω­νί­α αλ­λη­λεγ­γύ­ης κι ό­χι μια κοι­νω­νί­α δι­ά­λυ­σης και υ­πο­τα­γής. Χρέ­ος μας εί­ναι να α­παλ­λά­ξου­με το αύ­ριο α­πό τις υ­πο­θή­κες που του φόρ­τω­σαν ξέ­νοι και εγ­χώ­ριοι έμ­πο­ροι λα­ών και ε­θνών.

Έλ­λη­νες ση­κω­θεί­τε Να τε­λει­ώ­νου­με με τα ψέ­μα­τα Με τους Μπαλ­τά­κους. Με την α­κρο­δε­ξιά του Μα­ξί­μου Με το φα­σι­σμό. Με τη δι­α­πλο­κή Με το σά­πιο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Με το κρά­τος ε­χθρό. Με την με­τα­τρο­πή της δη­μο­κρα­τί­ας σε υ­πη­ρέ­τρια των με­γά­λων συμ­φε­ρόν­των. Φτά­νει πια με τα σκλη­ρά μέ­τρα και τα ψεύ­τι­κα λό­για. Εί­ναι ψεύ­τες ό­ταν λέ­νε ό­τι έ­χουν πλε­ό­να­σμα. Το πλε­ό­να­σμά τους εί­ναι πλε­ό­να­σμα δυ­στυ­χί­ας και πό­νου. Εί­ναι ψεύ­τες ό­ταν λέ­νε ό­τι βγαί­νου­με α­πό τα μνη­μό­νια. Ε­τοι­μά­ζουν το τρί­το μνη­μό­νιο, ε­νώ φέρ­νουν ή­δη στη Βου­λή με τη συ­νή­θη δι­α­δι­κα­σί­α του κα­τε­πεί­γον­τος το με­σο­πρό­θε­σμο που ε­πι­βάλ­λει νέ­α α­βά­στα­χτα μέ­τρα στις λα­βω­μέ­νες πλά­τες του λα­ού μας. Εί­ναι ψεύ­τες ό­ταν λέ­νε ό­τι βγή­καν στις α­γο­ρές. Ό­λη η Ευ­ρώ­πη γε­λά­ει με τα πα­ρα­μύ­θια τους. Και γε­λά­ει πιο πο­λύ ο συ­νε­ταί­ρος του Σα­μα­ρά και του Στουρ­νά­ρα, η GOLDMAN SACHS, που έ­στη­σε μα­ζί τους την πα­ρά­στα­ση των α­γο­ρών και κέρ­δι­σε ε­κα­τομ­μύ­ρια α­πό το δι­κό μας υ­στέ­ρη­μα.

Εί­ναι ψεύ­τες ό­ταν υ­πό­σχον­ται ε­πί­δο­μα φι­λαν­θρω­πί­ας α­πό το πλε­ό­να­σμα του πλε­ο­νά­σμα­τος για­τί με το άλ­λο χέ­ρι βά­ζουν τό­σους φραγ­μούς ώ­στε α­κό­μα κι αυ­τό ε­λά­χι­στοι να το πά­ρουν. Εί­ναι ψεύ­τες ό­ταν προ­σπα­θούν να μας πεί­σουν ό­τι βγή­κα­με α­πό τις α­γο­ρές με χρέ­ος 120% και ξα­ναμ­πή­κα­με σε αυ­τές με χρέ­ος 175% Εί­ναι ψεύ­τες ό­ταν προ­σπα­θούν να μας πεί­σουν ό­τι μπή­κα­με στο μνη­μό­νιο ε­πει­δή το έλ­λειμ­μα ή­ταν 14% και βγαί­νου­με τώ­ρα που ο έλ­λειμ­μα εί­ναι 13,5%. Εί­ναι ψεύ­τες ό­ταν μι­λά­νε για α­νά­πτυ­ξη στους πει­να­σμέ­νους και για πρό­ο­δο στους σα­κα­τε­μέ­νους.

Και μα­ζί τους στην τε­ρά­στια, πρω­το­φα­νή ε­πι­χεί­ρη­ση ψεύ­δους και ε­ξα­πά­τη­σης έ­χουν τα με­γά­λα ΜΜΕ της δι­α­πλο­κής, τους ο­λι­γάρ­χες και τους τρα­πε­ζί­τες που έ­χουν θη­σαυ­ρί­σει α­πό τον ι­δρώ­τα του ελ­λη­νι­κού λα­ού και ε­ξα­κο­λου­θούν να ε­λέγ­χουν τη ζω­ή μας και τη ζω­ή της χώ­ρας.

Ναι, ο λα­ός μας εί­ναι ορ­γι­σμέ­νος με ό­λα αυ­τά. Ναι, κι ε­μείς εί­μα­στε ορ­γι­σμέ­νοι με ό­λα αυ­τά. Ορ­γι­σμέ­νοι με τη βαρ­βα­ρό­τη­τα που βα­φτί­ζουν με­ταρ­ρύθ­μι­ση Ορ­γι­σμέ­νοι με το ψέ­μα που βα­φτί­ζουν α­λή­θεια και μά­λι­στα μο­να­δι­κή. Ορ­γι­σμέ­νοι με ό­σους έ­κλε­ψαν και κλέ­βουν, λή­στε­ψαν και λη­στεύ­ουν, πε­ρι­φρό­νη­σαν και πε­ρι­φρο­νούν τον ελ­λη­νι­κό λα­ό. Ορ­γι­σμέ­νοι με ό­σους με­τέ­τρε­ψαν την κρί­ση σε ευ­και­ρί­α για να αρ­πά­ξουν το ψω­μί α­πό το τρα­πέ­ζι του φτω­χού. Ορ­γι­σμέ­νοι με ό­σους εν ο­νό­μα­τι της αν­τα­γω­νι­στι­κό­τη­τας κα­τα­δί­κα­σαν ε­κα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους στην πεί­να, χι­λιά­δες ε­πι­χει­ρή­σεις στο λου­κέ­το, ε­κα­τον­τά­δες χι­λιά­δες οι­κο­γέ­νει­ες στην α­πό­γνω­ση.

Και θέ­λω να σας δι­α­βε­βαι­ώ­σω για κά­τι: Τί­πο­τε και κα­νέ­νας δεν θα ξε­χα­στεί και δεν πρέ­πει να ξε­χα­στεί. Ό­σοι πα­ρα­νό­μη­σαν χα­ρί­ζον­τας στους ο­λι­γάρ­χες τις τρά­πε­ζες που α­να­πνέ­ουν α­κό­μα χά­ρη στα δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια που χρε­ώ­νον­ται στους πο­λί­τες. Ό­σοι εγ­κλη­μά­τη­σαν ξε­που­λών­τας με ύ­πο­πτες δι­α­δι­κα­σί­ας δη­μό­σιο πλού­το. Ό­σοι εκ­βί­α­σαν αν­θρώ­πους, βί­α­σαν το πε­ρι­βάλ­λον και πα­ρα­βί­α­σαν τους νό­μους της χώ­ρας θα πα­ρα­πεμ­φθούν στη δι­και­ο­σύ­νη. Θα κρι­θούν α­πό τη δι­και­ο­σύ­νη.

Κα­λού­με λοι­πόν κά­θε Ελ­λη­νί­δα και κά­θε Έλ­λη­να: Κά­νε την ορ­γή σου πο­λι­τι­κή πρά­ξη. Μην πέ­φτεις στην πα­γί­δα του κα­να­πέ. Αυ­τό θέ­λει το σύ­στη­μα. Μην πέ­φτεις στην πα­γί­δα της α­πο­χής. Αυ­τό θέ­λει το σύ­στη­μα. Μην πέ­φτεις στην πα­γί­δα ό­τι ό­λοι ί­διοι εί­ναι. Αυ­τό θέ­λει το σύ­στη­μα. Μην πέ­φτεις στην πα­γί­δα του πο­λι­τι­κού life style που παίρ­νει την α­λή­θεια σου και σου την κά­νει λι­ώ­μα.

Η ι­στο­ρί­α δεν γρά­φε­ται με ρο­μάν­τζα μιας αμ­φι­σβή­τη­σης που το μό­νο που αμ­φι­σβη­τεί εί­ναι η δι­κή σου δυ­να­τό­τη­τα να αλ­λά­ξεις τα πράγ­μα­τα. Η ι­στο­ρί­α, και η ι­στο­ρί­α του κα­θε­νός μας, γρά­φε­ται με συμ­με­το­χή, θέ­λη­ση, α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, ρή­ξεις και α­να­τρο­πές.

Και τώ­ρα εί­ναι η με­γά­λη ευ­και­ρί­α. Να α­να­τρέ­ψου­με την πιο σκλη­ρή, την πιο τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή που ε­φαρ­μό­στη­κε πο­τέ σε ευ­ρω­πα­ϊ­κή χώ­ρα. Να αλ­λά­ξου­με τους πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη. Εμ­πρός λα­έ Μην τους φο­βη­θείς, εί­ναι το σύν­θη­μά μας. Μην τους φο­βη­θού­με για­τί αυ­τός εί­ναι ο στό­χος τους. Έ­να κρά­τος φό­βου, έ­να κρά­τος έ­κτα­κτης α­νάγ­κης, σε μί­α Ευ­ρώ­πη που θα η­γε­μο­νεύ­ουν οι δα­νει­στές και οι το­κο­γλύ­φοι.

Θέ­λω να α­πευ­θυν­θώ ι­δι­αί­τε­ρα στους νέ­ους και στις νέ­ες. Η μοί­ρα σας δεν εί­ναι ού­τε η υ­πο­τα­γή στην ό­ποι­α ε­ξου­σί­α, ού­τε η υ­πα­κο­ή στην ό­ποι­α αυ­θεν­τί­α. Ού­τε και στη δι­κιά μας, για να εί­μα­στε ε­ξη­γη­μέ­νοι. Αμ­φι­σβη­τή­στε την ε­ξου­σί­α, αμ­φι­σβη­τή­στε τους με­γι­στά­νες της δι­α­πλο­κής, αμ­φι­σβη­τή­στε τους μο­νό­δρο­μους, αμ­φι­σβη­τή­στε τους κα­θη­γη­τές της υ­πο­τα­γής που εμ­φα­νί­ζον­ται εί­τε με μαν­δύ­α με­τρι­ο­πά­θειας, εί­τε με μαν­δύ­α α­νέ­ξο­δης και α­δι­έ­ξο­δης ι­σο­πέ­δω­σης. Πο­λε­μή­στε τη Μπα­να­νί­α που προ­σπα­θούν να χτί­σουν στα ε­ρεί­πια του μέλ­λον­τός σας. Πο­λε­μή­στε τη μι­ζέ­ρια, τη δει­λί­α, την α­πο­βλά­κω­ση, την α­πο­χή. Πο­λε­μή­στε το σύ­στη­μα που σας θέ­λει χω­ρίς δι­και­ώ­μα­τα.

Χω­ρίς ελ­πί­δα.

Χω­ρίς μι­σθούς και α­σφά­λι­ση.

Χω­ρίς παι­δεί­α και υ­γεί­α.

Τρα­βήξ­τε κι ε­μάς α­πό το μα­νί­κι ό­ταν δεν κα­τα­λα­βαί­νου­με την ορ­γή σας και τις ευ­θύ­νες μας. Αλ­λά τη μά­χη για να γκρε­μί­σου­με το πα­λιό και να χτί­σου­με το νέ­ο δεν μπο­ρού­με να τη δώ­σου­με χω­ρίς ε­σάς. Δεν μπο­ρού­με να νι­κή­σου­με το λαί­μαρ­γο και α­δί­στα­κτο σύ­στη­μα χω­ρίς ε­σάς. Γι’ αυ­τό σας θέ­λου­με μα­ζί μας. Ό­χι πί­σω μας. Πλά­ι μας. Ό­χι βου­βούς. Ε­ξε­γερ­μέ­νους. Ό­χι ο­πα­δούς. Πο­λί­τες. Ε­νερ­γούς πο­λί­τες στη πρώ­τη γραμ­μή των α­γώ­νων για τη κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή.

Θέ­λω να α­πευ­θυν­θώ σε ό­λους τους πο­νε­μέ­νους και α­δι­κη­μέ­νους των μνη­μο­νί­ων, στα ε­κα­τομ­μύ­ρια των συμ­πο­λι­τών μας που υ­πο­φέ­ρουν και καρ­τε­ρούν αν θα έρ­θουν κα­λύ­τε­ρες μέ­ρες. Ό­σο κα­τα­νο­εί­τε την κρι­σι­μό­τη­τα των στιγ­μών. Ό­σοι κα­τα­νο­εί­τε την κρι­σι­μό­τη­τα της δι­κής σας συμ­με­το­χής. Ό­σο κα­τα­νο­εί­τε ό­τι ήρ­θε η ώ­ρα της με­γά­λης αλ­λα­γής. Πο­ρευ­τεί­τε μα­ζί μας. Με την ε­ναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση της ευ­ρω­πα­ϊ­κής α­ρι­στε­ράς. Υ­περ­ψη­φί­στε την άλ­λη Ευ­ρώ­πη. Την Ευ­ρώ­πη της ερ­γα­σί­ας, των δι­και­ω­μά­των, της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, της δη­μο­κρα­τί­ας. Χω­ρίς ρα­τσι­σμό και νε­ο­να­ζί. Την Ευ­ρώ­πη της ι­σό­τι­μης συ­νερ­γα­σί­ας των λα­ών. Την Ευ­ρώ­πη του σο­σι­α­λι­σμού.

Δώ­στε μια και μό­νη εν­το­λή στη συγ­κυ­βέρ­νη­ση της υ­πο­τέ­λειας: ΦΥΓΕΤΕ! Μια και μό­νη εν­το­λή προς τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες δυ­νά­μεις σε ό­λη την Ευ­ρώ­πη. ΦΥΓΕΤΕ!

Δώ­στε στην Α­ρι­στε­ρά τη δύ­να­μη και η δυ­να­τό­τη­τα για πρώ­τη φο­ρά να δεί­ξει πώς κα­τα­νο­εί και σή­με­ρα ό­πως και χθες τι ση­μαί­νει α­φο­σί­ω­ση στην υ­πό­θε­ση του λα­ού και της πα­τρί­δας. Τι ση­μαί­νει αρ­μο­νί­α λό­γων και έρ­γων. Τι ση­μαί­νει ε­ξου­σί­α που δεν θέ­λει να α­να­πα­ρά­γει τον ε­αυ­τό της αλ­λά να πα­ρά­γει πε­ρισ­σό­τε­ρη δη­μο­κρα­τί­α, και πε­ρισ­σό­τε­ρη συμ­με­το­χή για τον πο­λί­τη. Τι ση­μαί­νει δι­α­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές, δι­εκ­δί­κη­ση ό­σων μας α­νή­κουν, υ­πε­ρά­σπι­ση της κυ­ρι­αρ­χί­ας και της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της χώ­ρας. Τι ση­μαί­νει υ­πε­ρή­φα­νη ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης, που υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται το α­πα­ρα­βί­α­στο των συ­νό­ρων και αν­τι­στέ­κε­ται σε ο­ποι­α­δή­πο­τε αλ­λα­γή του status στη βαλ­κα­νι­κή. Τι ση­μαί­νει ι­σο­νο­μί­α, ι­σο­πο­λι­τεί­α, αν­τί­θε­ση σε κά­θε μορ­φή α­λυ­τρω­τι­σμού.

Ξέ­ρω ό­τι πολ­λοί αμ­φι­βάλ­λουν, α­να­ρω­τι­ούν­ται, τα­λαν­τεύ­ον­ται, α­νη­συ­χούν αν θα τα κα­τα­φέ­ρου­με. Θα μπο­ρού­σα να πω ό­τι έ­να εί­ναι το σί­γου­ρο: Θα τα κα­τα­φέ­ρου­με πο­λύ κα­λύ­τε­ρα α­πό κεί­νους που μας ο­δή­γη­σαν στη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση. Δεν φτά­νει ό­μως αυ­τό. Και δεν θα χα­ϊ­δέ­ψω α­φτιά δί­νον­τας υ­πο­σχέ­σεις.

Ξέ­ρω ό­πως κι ε­σείς ό­τι δεν εί­μα­στε α­λάν­θα­στοι. Ξέ­ρω ό­μως κι ό­τι η ε­ξου­σί­α για την ε­ξου­σί­α δεν μας α­φο­ρά. Ε­μείς δεν αλ­λά­ζου­με α­πό­ψεις α­νά­λο­γα με τη συγ­κυ­ρί­α, για να κερ­δί­σου­με ψή­φους. Ε­πι­μεί­να­με στις θέ­σεις μας ό­ταν ο λα­ός μας έ­τα­ξε στη θέ­ση της ήσ­σο­νος αν­τι­πο­λί­τευ­σης. Δεν υ­πο­κύ­ψα­με στις σει­ρή­νες του δι­κομ­μα­τι­σμού ό­ταν μας έ­σπρω­χναν να συ­νερ­γή­σου­με σε πο­λι­τι­κές α­πα­ρά­δε­κτες για να κερ­δί­σου­με θέ­σεις ε­ξου­σί­ας. Δε­σμεύ­ο­μαι εξ ο­νό­μα­τος του ΣΥΡΙΖΑ ό­τι στον ί­διο δρό­μο θα ε­πι­μεί­νου­με. Δεν θα σας προ­δώ­σου­με πο­τέ, ό­πως άλ­λοι. Και το ψη­φο­δέλ­τιο μας α­πο­τε­λεί άλ­λη μια εγ­γύ­η­ση γι’ αυ­τό.

ΣΥΡΙΖΑ λοι­πόν Για να α­να­κτή­σου­με τη δη­μο­κρα­τί­α. ΣΥΡΙΖΑ λοι­πόν Για να α­να­κτή­σου­με την Ευ­ρώ­πη. ΣΥΡΙΖΑ λοι­πόν Για τη ζω­ή και την α­ξι­ο­πρέ­πεια.

avgi.grPrintEmail