Του Χρήστου Κορομηλά

Μια Α­με­ρι­κα­νί­δα α­πό την Ου­ά­σιγ­κτον ,η S­o­r­o­na S­m­a­rt D­o­dd εμ­πνευ­σμέ­νη α­πό την κα­θι­έ­ρω­ση γι­ορ­τής της μη­τέ­ρας το 1910 θέ­λη­σε να τι­μή­σει τον πα­τέ­ρα της. Αυ­τός ή­ταν ο πρώ­τος ε­ορ­τα­σμός που έ­γι­νε παγ­κο­σμί­ως. Έ­κτο­τε­  κα­θι­ε­ρώ­θη­κε με πρω­το­βου­λί­α της και φέ­τος ει­δι­κά συμ­πί­πτει με την η­μέ­ρα δι­ε­ξα­γω­γής των ε­κλο­γών στη χώ­ρα μας.
Στη­  μη­τέ­ρα­  έ­χουν α­φι­ε­ρω­θεί­  ποι­ή­μα­τα ,­  ύ­μνοι και τρα­γού­δια, έ­χουν δη­μο­σι­ευ­θεί­  δι­ά­φο­ρα άρ­θρα, ψη­φί­σμα­τα και δι­α­κη­ρύ­ξεις. Οι ζω­γρά­φοι έ­χουν εμ­πνευ­σθεί θαυ­μά­σι­ου­ς   πί­να­κες και οι μου­σι­κοί­  έ­χουν συν­θέ­σει ση­μαν­τι­κό­τα­τες με­λω­δί­ες.­  Α­πο­δί­δουν μ’­  ό­λα αυ­τά τη­ν ­ ­  ο­φει­λό­με­νη τι­μή­   για την με­γά­λη και ση­μαν­τι­κή­  προ­σφο­ρά της. Οι ί­δι­ες τι­μές βε­βαί­ως ο­φεί­λον­ται και στη μορ­φή του Πα­τέ­ρα.

Ο Πα­τέ­ρας, εί­ναι ο­  ά­γρυ­πνος φρου­ρός της οι­κο­γέ­νειας ,ο στυ­λο­βά­της της λο­γι­κής, ο κα­τ’ ε­ξο­χή­ν  κα­θη­με­ρι­νός α­γω­νι­στή­ς  για την ε­ξα­σφά­λι­ση των α­ναγ­καί­ω­ν   κυ­ρί­ως πα­λαι­ό­τε­ρα, αλ­λά και σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις , σή­με­ρα.
Ο­  Πα­τέ­ρας-δά­σκα­λος, πρώ­το­ς  θα δι­δά­ξει τα παι­διά­  με τις γνώ­σεις του και­  το πα­ρά­δειγ­μά του.­  Ε­κεί­νος θα σω­φρο­νί­σει με­  τη συμ­πε­ρι­φο­ρά του και τον τρό­πο του. Πρό­σω­πο που­  ε­πι­βά­λει το σε­βα­σμό­  και­  την ε­κτί­μη­σή μας, πρό­σω­πο­   ά­ξιο της ευ­γνω­μο­σύ­νης μας.­  Η πα­ρου­σί­α του­   παν­τα­χού έν­το­νη τό­σο εν­τός ό­σο και ε­κτός της οι­κί­α­ς  ό­που κυ­ρί­ως δρα­στη­ρι­ο­ποι­εί­ται το μέ­γι­στο­  χρό­νο της ζω­ής του.
Α­γω­νί­ζε­ται­  εν­τί­μως και α­ξι­ο­πρε­πώς. Δε­ν  δι­α­κα­τέ­χε­ται­   α­πό φό­βο­  ή  δει­λί­α. Εί­ναι ε­κεί­νος που ξε­χνά την κού­ρα­ση της μέ­ρας και πα­ρα­με­ρί­ζει τις πί­κρες της ζω­ής στη θέ­α των με­λών της οι­κο­γε­νεί­ας του. Φί­λος των παι­δι­ών του,­  α­κρι­βο­δί­και­ος κρι­τής των ό­ποι­ων αν­τι­θέ­σε­ων και αν­τι­δι­κι­ών τους, αλ­λά­ και­  ει­ρη­νευ­τή­ς  στις δι­ε­νέ­ξει­ς  τους.
Α­πο­στο­λή του ι­σό­τι­μη και­  ι­σά­ξια­  ε­κεί­νη­ς  της Μη­τέ­ρας, εί­ναι ε­πι­φορ­τι­σμέ­νος κι ε­κεί­νο­ς  να­  στα­λά­ξει στις ψυ­χέ­ς  των παι­δι­ών του τις α­ρε­τές που δι­α­κρί­νουν έ­να υ­πεύ­θυ­νο και χρή­σι­μο για την κοι­νω­νί­α­   πο­λί­τη.
Α­να­λαμ­βά­νει­  τη στή­ρι­ξη­  του­  α­δύ­να­μου ,του α­νί­σχυ­ρου και ευ­ά­λω­του παι­διού του, κα­λεί­ται να­  του εμ­πνεύ­σει­  τις α­ρε­τές της ερ­γα­τι­κό­τη­τας,­  της ει­λι­κρί­νειας, της κα­λο­σύ­νης, τη­ς  ευ­γέ­νεια­ς  της ευ­σέ­βειας,­  της δι­και­ο­σύ­νης,­  της με­τρι­ο­φρο­σύ­νης, τη­ς  ει­λι­κρί­νειας, τη­ς  αλ­λη­λεγ­γύ­ης και τη­ς  α­γά­πης στο συ­νάν­θρω­πο.
Πα­τέ­ρας! ο α­χθο­φό­ρος της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας, ο α­κού­ρα­στος κι ερ­γώ­δης .
Δεν μεμ­ψι­μοι­ρεί,­  δε­ν  δι­α­κα­τέ­χε­ται α­πό α­δι­α­φο­ρί­α, αλ­λά­  ο­πλι­σμέ­νος με αι­σι­ο­δο­ξί­α, δύ­να­μη και θάρ­ρος αν­τι­με­τω­πί­ζει με δυ­να­μι­σμό και καρ­τε­ρι­κό­τη­τα τα ο­ποί­α προ­βλή­μα­τα.
Μπο­ρεί ο δρό­μος της ζω­ή­ς  να εί­ναι α­νη­φο­ρι­κός ,δύ­σκο­λος και πολ­λές φο­ρές δύ­σβα­τος. Μπο­ρεί­  να μην α­πο­φα­σί­ζει μό­νος του ό­πως πα­λαι­ό­τε­ρα,­  ό­μω­ς  συ­νε­χί­ζει να πα­ρα­μέ­νει­  ο­  άν­θρω­πος των λο­γι­κών ε­πι­λο­γών. Μπο­ρεί να μη­ν  εκ­δη­λώ­νει τον συ­ναι­σθη­μα­τι­σμό του σε­  στιγ­μές που η συγ­κί­νη­ση πνί­γει τη μι­λιά του, προ­τάσ­σει­  ό­μως τη λο­γι­κή θε­ώ­ρη­ση των πε­ρι­στά­σε­ων και­  δί­νει λύ­σεις που δι­ευ­κο­λύ­νουν τη ζω­ή ,­  το­νώ­νου­ν  την ψυ­χι­κή­  και πνευ­μα­τι­κή α­νά­πτυ­ξη των παι­δι­ών.
Ο παγ­κό­σμιος ε­ορ­τα­σμό­ς  εί­ναι μια μέ­ρα που­  ο καθένας σκέπτεται το δικό του πατέρα. ΄Όσοι   τυχεροί, θα  είναι σε θέση να του αποδώσουν την οφειλόμενη  τιμή, για   τους υπόλοιπους   που ο χρόνος σταμάτησε να υφαίνει το μύθο της ζωής του,  υπάρχει  η σκιά του …

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους Μπαμπάδες όλου του κόσμου.

Οικονομολόγος, master Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου – πρόεδρος συλλόγου τρίτεκνων οικογενειών Ν. Μεσσηνίας